بازنمایی اطلاعات در فضاهای خارجی بزرگ- مقیاس با استفاده از چارچوب‌های مرجع

Abstract

چارچوب‌های مرجع، نحوه شکل‌گیری دانش ساماندهی اشیاء در محیط را بر اساس حرکت فیزیکی شخص و یا شرایط محیطی که بازنمایی در آنجا اتفاق می‌افتد، نشان می‌دهد. این مقاله، شکل‌گیری چارچوب‌های مرجع در حافظه برای بازنمایی ساختار فضایی محیط‌های خارجی با مقیاس بزرگ را به علت کمتر پرداخته شدن در پیشینه پژوهش، عدم توجه به مقیاس فضاهای شکل‌گیری چارچوب‌های مرجع و نیز فقدان اعتبار اکولوژیکی در سایر پژوهش‌ها بررسی می‌کند. بدین منظور برای تغییر مقیاس محیط و نیز اهداف اشاره‌ای از دو نوع آزمون در این مقاله استفاده‌شده است. در یک آزمون، شرکت‌کنندگان آشنا و ناآشنا، با موقعیت‌های سه گروه سه‌تایی ساختمان با کمک راه ‌رفتن در مسیری که هر گروه را در برمی‌گیرد، آشنا می‌شوند. سپس به آن‌ها نقشه‌هایی با بازنمایی این گروه‌های سه‌تایی در پنج جهت‌گیری متفاوت نشان داده می‌شود (از 0 تا 180 درجه) و آن‌ها قضاوت می‌کنند که آیا هر گروه سه‌تایی به‌درستی بر اساس موقعیت‌های نسبی میان ساختمان‌ها ارائه‌شده است یا خیر. در آزمونی دیگر، شرکت‌کنندگان با موقعیت هشت شی‌ء ناشناخته در محیطی پیاده‌محور آشنا می‌شوند و در دو مسیر از قبل برنامه‌ریزی‌شده و محاط در آنجا (مسیر هم‌تراز با لبه پیاده‌رو و دیگری غیرهمتراز با زاویه 45 درجه)، حرکت می‌کنند. پس ‌از آن شرکت‌کنندگان با اشاره به اشیاء به‌عنوان هدف، از حافظه‌شان استفاده می‌کنند. در هردو آزمون، دقت اشاره و زمان تأخیر به سؤالات آزمونگران متغیرهای وابسته تحقیق هستند. نتایج نشان می‌دهد که موقعیت‌های ساختمان‌های ناآشنا از لحاظ ذهنی به‌صورت چارچوب‌های مرجع خودمدار بازنمایی می‌شود و زمانی چارچوب مرجع دیگرمدار به کمک محیط تعریف می‌شود، که محیط آشنا باشد و در سیر آشنا شدن انسان‌ها با محیط بازنمایی نیز به سمت دیگرمداری سوق می‌یابد. از طرف دیگر، موقعیت‌های اشیاء در محیط‌های منظم و شاخص به‌صورت ذهنی، به‌واسطه محیط (چارچوب زمین‌مدار) بازنمایی، اما بر اساس تجربه خودمدار انتخاب می‌شوند