ارزیابی عوامل حس تعلق به مکان در بهبود کیفیت زندگی ساکنان خانه سالمندان

Abstract

بدون شک افزایش جمعیت سالمندان یکی از مهم‌ترین چالش‌های اقتصادی، اجتماعی و بهداشتی در قرن بیست و یکم به‌شمار می‌رود و این چالش مهم مسئولان را بر آن می‌دارد که به کیفیت زندگی این افراد در خانه سالمندان که اغلب مورد غفلت واقع می‌شوند اهمیت بیشتری دهند. وقتی سکونت در سرای سالمندان ضرورت یابد، سالمند اغلب احساس طرد شدن و جدایی می‌کند. اگر سالمند احساس کند به خاطر ارزش کم و بهای اندک دور انداخته شده است، عکس‌العمل ‌طبیعی فرد این است که دچار احساس منفی شود. این افراد اغلب احساس بی‌اهمیتی، بی‌علاقگی و بی‌مهری می‌نمایند. با توجه به تأثیر متقابل انسان، بر فضا و فضا بر انسان این مسأله پیش می‌آید که چگونه در خانه سالمندان می‌توان حس تعلق به مکان را افزایش داد که مزایای آن آرامش، احساس امنیت و برگشت احساسات نابود شده و تغییر تلقی فرد و جامعه از این مکان‌هاست. پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی است که همبستگی عوامل شکل‌دهنده حس تعلق به مکان و کیفیت زندگی سالمندان مقیم خانه‌های سالمندی شیراز مد‌نظر است، بدین منظور عوامل شکل‌دهنده حس تعلق به مکان که شامل عوامل ادراکی- شناختی، عوامل اجتماعی و عوامل محیطی- کالبدی است در سه فرضیه مورد آزمون قرار گرفته است. حس تعلق به مکان که عامل مهم در شکل‌گیری پایه‌های ارتباطی استفاده‌کنندگان و محیط می‌باشد، نهایت منجر‌به ایجاد محیط‌های با کیفیت خواهد شد. ویژگی‌های کالبدی نظیر (فرم، رنگ، اندازه، شکل، مقیاس و بافت) و عوامل ادراکی- شناختی و همچنین فعالیت‌های اجتماعی نقش مهم و مؤثر در شکل‌گیری حس تعلق در خانه سالمندان دارند.