اثر یک دوره تمرین راه رفتن همراه با تحریک ریتمیک دیداری بر هم‌انقباضی عضلات منتخب در سالمندان

Abstract

س<br /> <br /> <strong>سابقه و هدف:</strong> راه­رفتن در سالمندی تحت تاثیر فرآیندهای تخریبی عصبی عضلانی و همینطور شناختی می­باشد. افزایش توجه به اندام­ها حین فعالیت­های ساده و خودکار، افزایش سطوح هم­انقباضی را به عنوان مکانیزم جبرانی به­دنبال دارد، لذا هدف از تحقیق حاضر اثر یک دوره تمرین راه­رفتن با تحریکات ریتمیک دیداری به عنوان یک توجه بیرونی بر هم­انقباضی عضلات اندام تحتانی سالمند می­باشد، تا توجه به مفاصل و عضلات حین راه­رفتن را حذف کرده و ناهنجاری هم­انقباضی بهبود یابد.<br /> <strong>مواد و روش­ها: </strong>30 مرد سالمند (60 تا 75 سال) بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. پس از همگن­سازی، بطور تصادفی به 2 گروه کنترل (بدون تمرین، راه رفتن عادی بدون مداخله) و 1 گروه تجربی (راه­رفتن با تحریک موزون دیداری) تقسیم شدند. برای ارزیابی هم­انقباضی، عضلات: ساقی قدامی، نعلی، پهن داخلی، پهن خارجی و دوسررانی طی 90 ثانیه راه­رفتن عادی در پیش و پس­آزمون مورد بررسی قرار گرفت. تمرینات به مدت 6 هفته، 3 جلسه درهفته و هر جلسه 20 دقیقه انجام شد. تحلیل داده­ها توسط مدل آنالیز کوواریانس پارامتریک و بوت­استرپ ناپارامتریک در سطح معناداری 05/0 انجام شد.<br /> <strong>یافته­ها: </strong>نتایج آماری نشان داد که 6 هفته تمرین راه­رفتن با تحریکات ریتمیک بر هم­انقباضی عضلات سالمند معنی­دار نبود (05/0<P).<br /> <strong>نتیجه:</strong> نتایج نشان می­دهد راه­رفتن با تحریکات ریتمیک دیداری بر هم­انقباضی عضلات منتخب در سالمندی اولیه اثری نداشت. به نظر می‌رسد برای مشاهده تغییرات چشم‌گیر در الگوهای پیچیده عضلانی مدت زمان تمرین بیشتر (چه از نظر طول دوره و چه از نظر تعداد و زمان جلسات تمرین) مورد نیاز است.