مقایسه تاثیر یک جلسه فعالیت مقاومتی کم‌شدت همراه با محدودیت جریان خون و فعالیت مقاومتی شدید بر سطوح سرمی VEGF-A در پسران ورزشکار

Abstract

<strong>زمینه و هدف:</strong> امروزه تمرینات مقاومتی به عنوان روشی موثر برای بدست آوردن سازگارهای مختلف ناشی از فعالیت ورزشی بکار می‌روند. در اکثر مطالعات افزایش قدرت و حجم عضلانی به دنبال این شیوه تمرینی مورد بررسی قرار گرفته است. با این حال، اخیراً سازگاری‌های قلبی عروقی نظیر آنژیوژنز، افزایش خون‌رسانی به بافت و بهبود در عملکرد هوازی متعاقب با آن نیز مورد توجه محقیق قرار گرفته است. ﻫﺪف از پژوهش ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻘﺎﻳﺴه پاسخ VEGF به دو نوع ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻲ ﺑﺎ و ﺑﺪون ﻣﺤﺪودﻳﺖ ﺟﺮﻳﺎن ﺧـﻮن پس از یک وهله فعالیت بود.<br /> <strong>مواد و روش‌ها:</strong> ﺑـﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر 36 پسر ژیمناستیک‌کار 10 تا 14 ساله در یک طرح تحقیق نیمه تجربی شرکت کردند. آزمودنی‌ها با میانگین (وزن 11/8±11/37 کیلوگرم، قد 58/16±11/145 سانتی‌متر، شاخص توده بدن 77/1±40/17 کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی به سه گروه کنترل (12n=)، تمرین مقاومتی سنتی (12n=)، و تمرین مقاومتی همراه با محدودیت جریان خون (12n=)، تقسیم شدند. تمرین شامل سه حرکت باز شدن زانو، خم شدن آرنج و پرس سینه بود. نمونه‌های خونی قبل و نیم ساعت بعد از اجرای تمرین گرفته شد. از آزمون آماری تی‌وابسته برای بررسی نتایج درون‌گروهی و از آنالیز واریانس یک‌راهه با تست تعقیبی LSD برای بررسی نتایج بین گروهی استفاده شد.<br /> <strong>یافته‌ها:</strong> نتایج درون گروهی نشان داد که پس از یک وهله فعالیت ورزشی متغییر VEGF در هر دو گروه‌ تمرین مقاومتی شدت بالا (001/0=P) و گروه انسدادی افزایش معنی‌داری داشت (001/0=P). نتایج بین‌گروهی عدم تفاوت بین دو گروه مقاومتی شدت بالا و مقاومتی کم‌شدت همراه با محدودیت جریان خون را نشان داد (33/0p=).<br /> <strong>نتیجه‌گیری:</strong> یک جلسه فعالیت مقاومتی با محدودیت جریان خون در مقایسه با فعالیت مقاومتی شدت بالا، تاثیر مشابهی در افزایش VEGF سرمی کودکان ورزشکار دارد و به همین دلیل، جهت سازگاری‌های آنژیوژنیک ناشی از عامل رشد اندوتلیال عروقی و بهبود در عملکرد هوازی به‌دنبال آن، همانند تمرینات مقاومتی شدت‌بالا مناسب‌ بنظر می‌رسد.