بررسی تغییرات برخی ازشاخص های فیزیولوژیک، زمان ماندن در VO2max و میزان ادراک فشار کار در فعالیت های تداومی و تناوبی شدید در دوندگان استقامتی

Abstract

سابقه و هدف: پیشرفت علمی در زمینه دو و میدانی این دیدگاه را برای دوندگان فراهم آورده است که برای رسیدن و ماندن در VO₂max روش­های زیادی وجود دارد، بنابراین به نظر می­رسد که معرفی و کشف متغیرهای تعیین کننده راه کار مناسبی برای آنها باشد. هدف پژوهش، بررسی متغیرهای فیزیولوژیکی منتخب، زمان ماندن در VO₂max (TVO₂max) و میزان ادراک فشار کار (RPE) طی دویدن­های تداومی و تناوبی با شدت _VVO₂max (حداقل سرعتی که آزمودنی به VO₂max می­رسد) بود. <br />روش­شناسی: 8 پسر دانشجوی دونده استقامتی با سن 92/2±5/25 سال، قد 98/4±62/174 سانتی­متر، وزن 34/7±5/69 کیلوگرم و توان هوازی 22/3±38/47 میلی­لیتر بر کیلوگرم در دقیقه در یک نوبت فعالیت تداومی و سه نوبت فعالیت تناوبی با نسبت فعالیت به استراحت 30 ثانیه به 15 ثانیه (IT₁)، 60 ثانیه به 30 ثانیه (IT₂) و120 ثانیه به 60 ثانیه (IT₃) به صورت تصادفی شرکت کردند. نسبت تبادل تنفسی (RER)، ضربان قلب (HR)، اکسیژن مصرفی (VO₂)، TVO₂max و RPE هنگام فعالیت دویدن تحت بار کاری معین ثبت گردید. به منظور مقایسه تفاوت میانگین­ها از آزمون آماری تحلیل واریانس یکطرفه و از آزمون تعقیبی توکی برای بررسی تفاوت میانگین­ها استفاده شد. <br />یافته­ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین گروه تداومی (C) و گروه­های تناوبی در همه متغیرها تفاوت معناداری وجود دارد (05/0P2و TVO₂max بین میانگین گروه­های تناوبی IT₁ و IT₃ تفاوت معناداری حاصل شد. این تفاوت معنادار در مورد متغیر RER بین گروه IT₃ با گروه­های IT₁ و IT₂ و در مورد متغیر RPE بین میانگین همه گروه­ها به دست آمد (05/0Pبحث و نتیجه­گیری: این نتایج نشان داد که فعالیت­های تناوبی به ویژه فعالیت­های تناوبی کوتاه­تر، علاوه بر این که می­توانند RPE ورزشکار را کاهش دهند، به ورزشکار اجازه می­دهد تا مدت زمان بیشتری را در VO₂max نسبت به فعالیت تداومی و یا فعالیت­های تناوبی با وهله­های طولانی­تر، باقی مانده و به فعالیت بپردازد.