اثر شدّت تمرین بر غلظت گرلین پلاسما در موش‌های صحرایی نر

Abstract

<strong>مقدّمه</strong>: گرلین، یک پپتید مترشّحه از معده است و نقش مهمّی ‌در تعادل انرژی، چاقی و رفتار دریافت غذا ‌ایفا می‌کند. هدف از اجرای ‌این پژوهش، بررسی اثر 12 هفته تمرین ورزشی در سه شدّت مختلف بر غلظت گرلین پلاسما بود<strong>.</strong> <strong>مواد و روش‌ها:</strong> برای ‌این منظور 40 سر موش صحرایی نر 8 هفته‌ای با نژاد ویستار و میانگین وزن 20 ± 280 گرم انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه تجربی تمرین با شدّت بالا (90 - 85 درصد حدِّ اکثر اکسیژن مصرفی)، تمرین با شدّت متوسّط (85-75 درصد حدِّ اکثر اکسیژن مصرفی)، تمرین با شدّت پایین (65-55 درصد حدِّ اکثر اکسیژن مصرفی) و یک گروه کنترل قرار گرفتند: گروه‌های تجربی به مدّت 12 هفته، هر هفته 5 روز و هر روز 60 دقیقه با شدّت‌های تعیین شده و شیب صفر درجه روی نوار گردان ویژه جوندگان به تمرین پرداختند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و پس از یک شب کامل ناشتایی، موش‌ها بیهوش شدند و نمونه‌گیری خونی انجام شد. برای‌اندازه‌گیری گرلین پلاسما از روش (ELISA) استفاده شد. <strong>یافته‌ها</strong>: نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD نشان داد غلظت گرلین پلاسما در گروه تمرین با شدّت بالا و متوسط پس از فعّالیّت ورزشی به طور معناداری افزایش (05/0p<) نشان داد. <strong>نتیجه‌گیری:</strong> نتیجة ‌این تحقیق از نقش گرلین در تعادل و هموستاز انرژی سلول حمایت می‌کند. به طوری که احتمالاً تمرین باعث کاهش سطح ذخایر انرژی سلول عضله و کبد می‌شود و در پاسخ به کمبود انرژی، ترشح گرلین افزایش می‌یابد و منابع از دست رفته انرژی را تأمین و تعادل انرژی را مجدّداً برقرار می‌نماید. بنابر این به نظر می‌رسد شدّت تمرین یکی از پارامترهای مهم در افزایش مقدار گرلین در پاسخ به تمرین ورزشی باشد.