مطالعه‌ی کمی بیان ژن‌های دخیل در مسیر‌‌های بقاء سلولی و اتوفاژی در رده‌ی سلولی T-47D با ﺗﺄکید بر اعمال مقاومت سرمایی در سلول‌ها در حضور DMSO

Abstract

دی‌متیل‌سولفوکسید (DMSO) یکی از حفاظت‌کننده‌های سرمایی است که در زمان انجماد و نگهداری طولانی مدت سلول‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این مطالعه، ساز و کار حفاظتی این ماده در رابطه با مسیرهای بقای سلولی و اتوفاژی مد نظر قرار گرفته است. بررسی سطح بیان ژن‌های دخیل در اتوفاژی با استفاده از Real time RT-PCR نشان داد که در پایین‌ترین غلظت از DMSO ژن‌های دخیل در مسیر اتوفاژی (atg5، lc3، beclin1، dram و p53) افزایش بیان می‌یابند و به همین علت، با راه ‌افتادن اتوفاژی مرگ، سلول‌ها توان حیاتی پایین‌تری را در قیاس با سلول‌ها‌یی که در غلظت‌های بالاتر از ماده‌ی حفاظت‌کننده‌ی سرمایی منجمد شده‌اند دارا می‌باشند. افزایش توان حیاتی سلول‌ها در غلظت‌های بالاتر DMSO (بالاتر از 10%) به خاطر تبدیل اتوفاژی مرگ به اتوفاژی بقا روی می‌دهد که با افزایش سطح بیان ژن‌های مسیر AKT/mTOR مورد ﺗﺄیید قرار گرفته است. مطالعه‌ی همزمان اتوفاژی و مسیر AKT/mTOR می‌تواند به عنوان یکی از روشهای تفکیک اتوفاژی مرگ و بقا تلقی و استفاده گردد.