اثربخشی طرحواره درمانی بر ارزش‌های ازدواج و رغبت به ازدواج در دختران مجرد شهر تهران

Abstract

<strong>مقدمه:</strong> واقعیت‌های موجود در جامعه نشان می‌دهند که رغبت و تمایل جوانان به ازدواج کاسته شده و تأخیر در ازدواج، کم‌کم در حال تبدیل شدن به یک شیوه و امتیاز اجتماعی است. پژوهش حاضر به منظور تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر ارزش‌های ازدواج و رغبت به ازدواج در دختران مجرد انجام شد.<br /> <strong>مواد و روش‌ها:</strong> روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی بود. با استفاده از نمونه­گیری غیر تصادفی 46 دختر دانشجوی در دسترس، در دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز در سال تحصیلی 97-96 انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه‌های آزمایش و کنترل جای گرفتند. گروه آزمایشی به مدت 8 جلسه تحت آموزش طرحواره درمانی قرار گرفتند. آزمودنی­ها قبل و بعد از انجام مداخلات به پرسشنامه‌های ارزش‌های ازدواج و رغبت به ازدواج پاسخ دادند. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس چنه متغیری بررسی شدند.<br /> <strong>یافته‌ها:</strong> نتایج نشان داد که آموزش طرحواره­ درمانی ‌توانست ارزش‌های برابرنگری، خودپیروی عقلانی و رغبت به ازدواج را افزایش و ارزش‌های خودپیروی عاطفی و سلسله مراتبی را کاهش دهد (01/0>p).<br /> <strong>نتیجه‌گیری:</strong> نتایج پژوهش شواهدی را پیشنهاد می‌کند که آموزش طرحواره‌ درمانی برای بهبود ارزش‌های ازدوج و رغبت به ازدواج روش مناسبی می‌باشد.