اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر خودکارآمدی درد و ترس از پیشرفت بیماری میگرن در پرستاران زن شهر تبریز در سال 1398

Abstract

<strong>مقدمه:</strong> خودکارآمدی پایین در مدیریت درد و ترس از پیشرفت بیماری میگرن از جمله موضوعاتی هستند که لزوم ارائه مداخلات روان‌شناختی به افراد مبتلا به سردردهای میگرنی را ضروری می‌نمایند. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر خودکارآمدی درد و ترس از پیشرفت بیماری میگرن در پرستاران زن شهر تبریز در سال 1398 انجام شد.<br /> <strong>مواد و روش‌ها:</strong> این پژوهش، نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه پرستاران مبتلا به میگرن شهر تبریز در سال 1398 بود. تعداد 30 نفر که براساس ملاک‍های ICHD-3 و دریافت نمراه بالاتر از یک انحراف معیار در پرسشنامه سنجش علایم سردرد میگرن، تشخیص بیماری میگرن را دریافت کرده بودند، با استفاده از روش نمونه‍گیری هدفمند انتخاب شده و به طور تصادفی ساده در گروه‍های آزمایش و گواه (15 نفر در هر گروه) جایگزین شدند. هر دو گروه‍ پرسشنامه‍های خودکارآمدی درد نیکلاس و ترس از پیشرفت هرشباخ را تکمیل کردند.‌ درمان شناختی- رفتاری گروهی طی 8 جلسه یک ساعته (هفته‌ای دو جلسه به مدت 4 هفته) در گروه آزمایش اعمال شد و گروه گواه مداخله‍ای دریافت نکرد. داده‌ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیره و تک‍متغیره تحلیل شدند.<br /> <strong>یافته</strong><strong>‍</strong><strong>ها:</strong> بین میانگین نمره‌های پس‌آزمون گروه آزمایش و گواه تفاوت معنی‌داری وجود داشت (001/0=p)، چنانچه مداخله مذکور باعث افزایش نمرات خودکارآمدی درد و کاهش ترس از پیشرفت بیماری در گروه آزمایش شد.<br /> <strong>نتیجه</strong><strong>‍</strong><strong>گیری:</strong> با توجه به کارآیی درمان شناختی- رفتاری بر افزایش خودکارآمدی درد و کاهش ترس از پیشرفت بیماری در پرستاران مبتلا به میگرن، استفاده از ‌این روش درمانی توصیه می‌شود.<strong> </strong>