درآمدی بر تمهیدات فراداستانی بیژن نجدی

Abstract

فراداستان یکی از مؤلّفه‌های داستان‌های پست‌مدرنیستی است که با ورود نویسنده به عرصة داستان می‌کوشد خواننده را از غیر‌واقعی‌بودن آن بیاگاهاند. بیژن نجدی (1320 - 1376) از نویسندگانی است که در داستان‌هایش دارای رویکردی پست‌مدرنیستی است و می‌کوشد با تمهیدات گوناگون نوشته‌هایش را به سوی فراداستان سوق دهد. پژوهش حاضر به بررسی این مؤلّفه در سه مجموعة داستانی<em> یوزپلنگانی که با من دویده‌اند</em>، <em>دوباره از همان خیابان‌ها</em>، و <em>داستان‌های ناتمام</em> از این نویسنده می‌پردازد. روش پژوهش توصیفی ـ تحلیلی است و داده‌های پژوهش با استفاده از تکنیک تحلیل محتوا به شیوة کتاب‌خانه‌ای‌ بررسی شده است. نتیجه نشان می‌دهد نجدی با شگردهایی چون «آشکارکردن تمهید»، «توصیف»، «تعلیل‌های نامربوط» و «درهم‌آمیختن جهان واقعی و فانتاستیک» کوشیده‌ است بر ترفندهای داستان‌نویسان رئالیست که سعی در باورپذیرکردن داستان‌ها دارند، خط بطلان بکشد و با این شگردهای نقیضه‌وار توانسته ‌است غیر‌واقعی‌بودن داستان‌های خود را به خوانندگان خود بقبولاند و به‌خوبی از عهدة این کار برآید.