نقدی بر کتاب درباب تاریخ اندیشه

Abstract

<span lang="FA">هدف از این مقاله تحلیل مناظره‌ای است که درقالب این کتاب بین میشل فوکو و ریمون آرون صورت گرفته است. بدین‌منظور، شرح مختصری بر دیدگاه</span><span lang="FA">‌</span><span lang="FA">های این دو متفکر ارائه می‌شود تا موضع نزاع در این مناظره روشن شود. محور اصلی گفت</span><span lang="FA">‌</span><span lang="FA">وگو اصل گسست و تداوم در دوره‌های مختلف تاریخی است. آرون از تفکیک صورت‌بندی</span><span lang="FA">‌</span><span lang="FA">های دانایی انتقاد می‌کند و از ارتباط و تعامل بین آن</span><span lang="FA">‌</span><span lang="FA">ها دفاع می‌کند. به</span><span lang="FA">‌</span><span lang="FA">نظر او، تاریخ دارای تنوع و درعین</span><span lang="FA">‌</span><span lang="FA">حال تداوم است. دربرابر، فوکو در روش دیرینه‌شناسی خود درپی کشف تداوم میان وقایع و دوره‌ها نیست، بلکه تلاش دارد گسست</span><span lang="FA">‌</span><span lang="FA">هایی را که موردغفلت واقع شده است نشان دهد. </span><span lang="FA">هرچند هردو متفکر گرایش</span><span lang="FA">‌</span><span lang="FA">های ساختارگرایی دارند، اما دیدگاه هستی‌شناسی آن</span><span lang="FA">‌</span><span lang="FA">ها موجب اختلاف‌نظر بین آن</span><span lang="FA">‌</span><span lang="FA">ها شده است. به</span><span lang="FA">‌</span><span lang="FA">نظر آرون، برخلاف فوکو، جهان ساختارهای ثابتی دارد که درطول زمان و درخلال منظرهای متفاوت خود را ظاهر می‌سازد. از این منظر، آرون به ذهنی و نسبی‌گرایی وبری و پوچ‌گرایی نیچه‌ای انتقاد می‌کند.</span>