رمزگشایی اعداد در «گرشاسب‌‌نامه»

Abstract

<strong>مطالعه در زمینة هستی</strong><strong>‌‌</strong><strong>شناسی بخوبی نشان می</strong><strong>‌‌</strong><strong>دهد که اعداد، علاوه ‌‌بر این‌‌که برای تبیین و شمارش پدیده</strong><strong>‌‌</strong><strong>ها و بیان کثرت و قلّت و جنبه</strong><strong>‌‌</strong><strong>های اغراق</strong><strong>‌‌</strong><strong>آمیزِ توصیفات، بویژه در آثار حماسی به‌‌کار رفته</strong><strong>‌‌</strong><strong>اند، در موارد بسیاری نیز کارکردی رمزگونه و نمادین داشته</strong><strong>‌‌</strong><strong>اند و به‌‌عنوان یک ابزار، نمایندة معانی و مفاهیم مشترکی بوده</strong><strong>‌‌</strong><strong>اند که همواره در ذهن بشر جاری بوده است. اعداد، در کنار دیگر مظاهر و اَشکال هنری از قبیل شعر، موسیقی، نگارگری، نمایش و...، به</strong><strong>‌‌</strong><strong>عنوان دسته</strong><strong>‌‌</strong><strong>ای از نمادها، القا کنندة این معانی و باورهای اسطوره</strong><strong>‌‌</strong><strong>ای بوده</strong><strong>‌‌</strong><strong>اند. این رسالت اعداد، در شکل</strong><strong>‌‌</strong><strong>گیری متون حماسی ایرانی، پررنگ و قابل تأمّل است. بر اساس تفسیر اسطوره</strong><strong>‌‌</strong><strong>ای از روایات گرشاسب</strong><strong>‌‌</strong><strong>نامة اسدی طوسی، شاید بتوان گفت که بسیاری از اعداد در این منظومة حماسی- اساطیری، حضوری نمادین و رازآمیز دارند. پژوهش حاضر، به‌‌روش مطالعة موردی و با تکیه بر شواهد و قرائنی از متن گرشاسب</strong><strong>‌‌</strong><strong>نامه، در تلاش است تا نشان دهد که اعدادِ «یک»، «دو»، «سه»، «چهار»، «پنج»، «شش» و «هفت»، به‌‌گونه</strong><strong>‌‌</strong><strong>ای نمادین، دانش</strong><strong>‌‌</strong><strong>ها و معانیِ رمزی بسیاری را در خویش جای داده</strong><strong>‌‌</strong><strong>اند؛ معانی و مفاهیمی که بیانگر باورها و عقاید مردمان باستان بوده و در تعیین سرنوشت آنها نقشی محوری و اساسی ایفا کرده</strong><strong>‌‌</strong><strong>اند. </strong>