بررسی زیباییشناسی غزلی از سعدی
(ندگان)پدیدآور
تمیم داری, احمدشکوهی نیا, مریمباقری, شیمانوع مدرک
Textزبان مدرک
فارسیچکیده
چکیده در مقاله حاضر که به مطالعه در حوزه زیبایی شناسی به روش کتابخانهای انجام گرفته ، ابتدا به تعریف مفهوم زیباییشناسی و سپس به نقد برخی از نظریههای سعدیشناسان معاصر و دلایل هنری بودن و ادبیت شعر از طریق گزارههای عاطفی و زیباییشناسی پرداخته شده است. زیبایی امری نسبی بوده و با توجه به شرایط تاریخی، جغرافیایی و فرهنگی قابل بررسی است. معیارهای زیباییشناسی شامل موارد گوناگونی است که در میان اقوام و ملل مختلف با یکدیگر تفاوت دارند.. سعدی آموزگار زیبایی و زیباییشناسی است و عشق در غزلیاتش مظهر کشش انسان به جمال و کمال است. سعدی زیبایی را دو قسم میداند: یکی زیبایی معنوی که در آن عالم مظهر و جلوهگاه حضرت حق است. نوع دیگر زیبایی، زیبایی ظاهری است که در آن معشوق زمینی مظهر و تجلی جمال الهی میشود. بکارگیری عناصر زیبایی شناسی در شعر ، دریافتن عاطفه و ادراک شاعر توسط مخاطب و توجه به سهل ِممتنع بودن غزل سعدی از عواملی است که تأثیر بسزایی در ادراک زیبایی شناسی به جای مینهد.
کلید واژگان
واژگان کلیدی: زیباییشناسیسعدی شیرازی
هنر
ادبیت
عاطفی
شماره نشریه
6تاریخ نشر
2017-05-221396-03-01
ناشر
دانشگاه گلستانسازمان پدید آورنده
دانشیار دانشگاه علامه طباطباییفارغ التحصیل رشته زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه علامه طباطبایی
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی ، دانشگاه علامه طباطبایی
شاپا
2588-70252588-6754




