رابطه اثربخشی رهبری و تمایل به ترک شغل کارکنان و نقش تعدیلی عوامل فشارزای شغلی

Abstract

زمینه و هدف: امروزه ترک شغل کارکنان به یکی از مهم‌ترین نگرانی‌های مدیریتی منابع انسانی سازمان‌ها تبدیل شده است. با شناسایی عوامل مؤثر بر آن، می‌توان سیاست‌ها و روش‌های مؤثر برای حفظ و نگهداری منابع انسانی کارا را به کار گرفت. هدف این تحقیق، شناسایی رابطه‌ی اثربخشی رهبری و تمایل به ترک شغل کارکنان، با توجه به نقش تعدیلی عوامل فشارزای شغلی در سازمان‌های دولتی شهرستان رشت است. روش‌شناسی: روش تحقیق از نظر هدف، کاربردی و به لحاظ روش، پیمایشی – توصیفی است. جامعه آماری نیز شامل 600 نفر از کارکنان سازمان‌های تأمین اجتماعی، شهرداری و پست است. روش نمونه‌گیری، خوشه‌ای بوده که با استفاده از فرمول کوکران، تعداد نمونه 235 نفر تعیین و سپس به روش طبقه‌ای و تصادفی انتخاب و مورد آزمون قرار گرفتند. روایی ابزار جمع‌آوری داده‌ها، توسط محققان پیشین و خبرگان، تأیید و پایایی آن نیز با محاسبه‌ی آلفای کرونباخ تأیید شده است. داده‌های به دست آمده از پرسشنامه‌ها، با استفاده از آزمون‌های آماری (کولموگروف و اسمیرنف، همبستگی پیرسون، تجزیه و تحلیل واریانس و معادلات ساختاری) تحلیل شدند. یافته‌ها و نتیجه‌گیری: نتایج تحقیق نشان می‌دهد که بین شاخص‌های اثربخشی رهبری (برآورده کردن نیازهای مرتبط با شغل کارکنان، انتقال نیاز کارکنان به مدیران سطح بالاتر، اثربخشی گروهی مدیریت و مؤثر بودن رهبر در عملکرد) و ترک شغل کارکنان و نیز عوامل فشارزای شغلی، رابطه‌ی معنادار و مستقیم وجود دارد.