تأثیر ساختار سازمانی بر اثربخشی کارکنان پلیس با نقش میانجی اعتماد سازمانی

Abstract

زمینه و هدف: امروزه ضرورت توجه سازمان‌ها بر بهبود عملکرد، اثربخشی و رضایت ذی‌نفعان، به‌ویژه در سازمان‌های خدماتی هم‌چون پلیس، یک اصل بسیار مهم به‌شمار می‌رود، در این میان منابع انسانی به‌عنوان مهم‌ترین سرمایه سازمان‌ها بیشترین نقش را در راستای تحقق اهداف و رسالت سازمانی بر عهده دارد. هدف از انجام این پژوهش، شناسایی میزان تأثیر ساختار سازمانی بر اثربخشی کارکنان با نقش میانجی اعتماد سازمانی در سازمان‌ پلیس است. روش‌شناسی: پژوهش حاضر از نظر داده‌ها کمی و از نظر اهداف کاربردی و از نظر ماهیت، روش توصیفی- پیمایشی است. جامعه‌ آماری پژوهش حاضر را مسئولان سطح یک پلیس‌های تخصصی و نیروی انسانی ناجا و تهران بزرگ در نیمه اول سال 1397 تشکیل می‌دهند. بر اساس روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای تعداد 102 نفر حجم نمونه را تشکیل می‌دهد. ابزار سنجش را پرسش‌نامه 51 سؤالی پژوهشگرساخته بر اساس مبانی نظری تشکیل می‌دهد. اعتبار ابزار به وسیله‌ آلفای کرونباخ محاسبه و مقدار آن 81/0 و برای بررسی روایی کل مؤلفه‌های این پرسش‌نامه از روش تحلیل عاملی تأییدی استفاده شد. برای آزمون فرضیه‌ها از آزمون‌های میانگین و مدل معادلات ساختاری به‌منظور انجام رگرسیون چند متغیره استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش بیانگر آن است که ساختار سازمانی بر اثربخشی کارکنان به‌طور مستقیم 61/0 درصد تأثیر مستقیم و 41/0 درصد از طریق اعتماد سازمانی اثر غیرمستقیم دارد. هم‌چنین ساختار سازمانی 71 درصد تغییرات اعتماد سازمانی را می‌تواند پیش‌بینی کند. نتایج: نتایج پژوهش نشان داد، میزان تأثیر مستقیم و غیر مستقیم ساختار سازمانی بر اثربخشی کارکنان پلیس، مبین این مطلب است که برای ارتقای اثربخشی کارکنان پلیس در انجام وظایف قانونی خود، نه‌تنها مؤلفه‌ها و شاخص‌های ساختاری را باید تقویت کرد، بلکه تقویت متغیر‌هایی مانند اعتماد سازمانی که در این مطالعه به‌عنوان متغیر میانجی وارد شد، مورد توجه، بازنگری و تقویت قرار گیرند؛ چرا که با تقویت شاخص‌های اعتماد سازمانی می‌توان اثر غیر مستقیم ساختار و هم‌چنین اثر مستقیم اعتماد سازمانی بر اثربخشی کارکنان را افزایش داد.