زنجیره تأمین از دیدگاه سیستمی

Abstract

در ادبیات سازمان به عنوان یک سیستم، در مورد رابطه سازمان با محیط، دو دیدگاه، محیط به عنوان عاملی برون سازمانی و محیط به عنوان عاملی درون سازمانی وجود دارد. می توان از هر دو دیدگاه، خصوصاً از دیدگاه دوم، در بنا کردن و مدیریت نمودن زنجیره تأمین بهره برد. با وجود این که دیدگاه اول منافع و دستاوردهایی نظیر شکل گیری توانمندی سیستمی زنجیره تأمین سیستمی را در پی دارد، اما به واسطه تقسیم نمودن زنجیره تأمین به سیستمی و محیطی از این زمینه برخوردار است تا منافع فردی و رقابت را به جای همکاری میان اعضای زنجیره دامن بزند. حال آنکه بهره گیری از دیدگاه دوم موجب می شود تا کل اعضای زنجیره تأمین به عنوان یک سیستم واحد نمود پیدا کنند. زیرا تمامی عناصر تشکیل دهنده زنجیره تأمین نظیر حلقه هایی هستند که با همدیگر در تعامل می باشند. چنین تعاملاتی است که به‌ هرکدام از سازمان‌های تشکیل دهنده زنجیره و خود زنجیره تأمین معنی، مفهوم و مشروعیت می‌بخشد. بنابراین، اعضای زنجیره تأمین می توانند با در پیش گرفتن چنین دیدگاه و نگرشی در مورد تعامل با یکدیگر، با هم متحد شده و برای منافع بلند‌ مدت و باثبات خود متمرکز بر همکاری و مشارکت و برد- برد ‌شوند، نه رقابت و دشمنی و برد- باخت که موجب باخت همه می شود.