تبیین مدل کاربرد رسانه‌های جمعی برای پیشگیری از ارتکاب جرم

Abstract

تأثیرگذاری رسانه بر اندیشه و کنش مخاطب از مباحث قدیمی رسانه بوده است و همواره مورد توجه پژوهشگران قرار داشته است. مطالعه حوادث و پرونده‌های جنایی نشان می‌دهد که بخش چشمگیری از جرایم تحت تأثیر تصاویر و پیام‌های منتقل شده توسط رسانه‌ها صورت پذیرفته‌اند که این تأثیرپذیری در مراحل گوناگون اعم از انگیزه، شیوه ارتکاب جرم و رفتارهای پس از ارتکاب و غیره نمود می‌یابد. بیان مسئله این پژوهش عبارت است از اینکه «چه مدلی می‌تواند برای برای استفاده از رسانه‌های جمعی برای پیشگیری از جرم کارآمد باشد؟». برای دستیابی به این پاسخ‏ها مطالعه با استفاده از تحلیل نظری ادبیات موضوع انجام پذیرفت و برای تأیید مدل پیشنهاد شده از نظر کارشناسان استفاده شد. نظریه وابستگی به عنوان نظریه پایه‌ای برای تحلیل نظری مورد توجه قرار گرفت و بر مبنای آن مدل دوبخشی یکسویه که شامل رسانه جمعی و مخاطب بود تدوین گردید که چتر پوششی پلیس در داخل بخش مخاطب و تأثیرپذیری هدایت‏گر پلیس در طی مرحله ارسال پیام سبب تأثیرات شناختی، عاطفی و رفتاری روی مخاطب و جامعه گیرنده پیام می‌گذارد. در نتیجه این پژوهش تأیید شد که نیروی انتظامی برای مقابله با بحران‌ها و آسیب‌های اجتماعی و فرهنگ‏سازی نیازمند استفاده از ظرفیت‌های رسانه‏ای است. استفاده از نظریه‌های ارتباطی با رویکرد وابستگی می‌توانند ساختار و محتوای پیام را به نحوی هدفمند و تأثیرگذار بر روی جامعه هدف اجرا کند و به حداکثر اثرگذاری در پیشگیری از جرایم دست یابد.