عوامل مؤثر بر توانمندسازی پلیس آگاهی در کشف خودروهای مسروقه (تهران - سال ۱۳۸۸)

Abstract

سرقت خودرو یکی از مهمترین جرایم علیه اموال و مالکیت افراد است که وقوع آن در اغلب موارد، علاوه بر ایجاد مشکلات عدیده مالی و معیشتی برای مالباختگان می تواند به عنوان ابزار ارتکاب جرایمی دیگر مانند سرقت های مسلحانه، آدم ربایی، حمل و نقل مواد مخدر، قاچاق کالا و... مورد استفاده بزهکاران قرار گیرد. مهمترین مصداق این جرم، سرقت خودرو به صورت عادی است. پلیس آگاهی به عنوان متولی مبارزه با جرایم سرقت تلاش می کند با نگاهی کلی تر به محیط تعاملی و محیط زمینه ای مأموریت های محوله، به صورت همه جانبه و نظام مند با رویکرد آینده گرا با تکیه بر رویکردهای علمی در راستای توانمندسازی خود در بخش های مختلف، بویژه مبارزه با جرایم سرقت خودرو و به منظور افزایش میزان توفیقات در کشف خودروهای مسروقه گام بردارد. با توجه به اهمیت موضوع، هدف این نوشتار شناسایی عوامل مؤثر بر توانمندسازی کارآگاهان پلیس آگاهی در کشف خودروهای مسروقه است که با استفاده از روش تحقیق توصیفی - پیمایشی و همبستگی نسبت به جمع آوری داده ها از طریق جامعه آماری کارآگاهان پلیس آگاهی و کارشناسان رسمی دادگستری از طریق نمونه گیری تصادفی تعداد ١٥٠ نفر در تهران بزرگ در سال ١٣٨٨ انجام شده و با استفاده از ابزار گردآوری اطلاعات مصاحبه و پرسشنامه صورت گرفته است. فرضیه های تحقیق در چهار بعد ١- مهارت و تخصص کارآگاهان، ٢- دسترسی به ابزارهای مرتبط با تصمیم گیری سخت افزاری در راستای بهره گیری از فناوری های نوین، ٣- دسترسی به ابزارهای مرتبط با تصمیم گیری نرم افزاری در راستای بهره برداری از با نک های اطلاعاتی و ٤- جریان باز اطلاعات پیرامون تعاملات فرا سازمانی، تدوین و مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از آزمون فرضیه ها بیانگر آن است که سطح مهارت کارآگاهان با ضریب 0/375دارای بیشترین تأثیر، بهره برداری از عوامل نرم افزاری با ضریب 0/205 و بهره گیری از عوامل سخت افزاری فناوری های نوین با ضریب 0/189 به ترتیب در رتبه های بعدی قرار دارند و تعاملات فراسازمانی با ضریب 0/0123فاقد تأثیر معنادار در توانمندسازی پلیس آگاهی برای کشف خودروهای مسروقه هستند. در نهایت به تناسب نتایج حاصله، پیشنهادهایی در سه بخش مدیریتی، آموزشی و تخصصی ارائه شده است