تحلیلی بر ارتقای امنیت فضاهای شهری به کمک سیاست مکان‌محور محیط از محیط

Abstract

یکی از عوامل ارتقای امنیت شهری شیوه طراحی محیطی به‌عنوان نیاز اساسی است که ویژگی‌هایی چندبعدی دارد. تأمین و احساس امنیت به کمک قابلیت‌های مکانی یکی از راهبردهای اصلی در این زمینه محسوب می‌شود. رویکرد تأکیدشده در این مطالعه، ارتقای امنیت محله از محیط به محیط به کمک ابزارهای سیاست‌محور پشتیبان آن در مدیریت فضاهای امن شهری است. روش تحقیق مطالعه کیفی و مبتنی بر شناخت و تحلیل آسیب‌های محیطی در دو محله از بافت‌های نوسازی‌شده منطقه 8 شهرداری تهران است. روش شناخت مطالعه نیز قیاس است. یافته‌های حاصل از به‌کارگیری سطح تحلیل میانی جرم و مکان در محله‌های لشکر شرقی و لشکر غربی، بیانگر وجود پنج آسیب است که شامل نارسایی‌های عملکردی فضاهای سبز، فضاهای ورزشی، فضاهای سبز رهاشده، فضای باز رهاشده و پنجره‌های شکسته‌شده در محیط است. تصویر ذهنی ناهماهنگ از محیط، عدم انسجام کالبدی و کارکرد نادرست در عملکرد فضاهای شهری بخشی مهم از تجلی آسیب‌های اشاره‌شده در جهت کاهش امنیت محله‌های شهری است. انتخاب رویکرد فعال به محیط در دو سطح شناخت و تحلیل محیط از زاویه امنیت محله‌ای، می‌تواند ضمن مدیریت معضلات عمده فضاهای امن شهری، به‌عنوان یک سیاست مکان‌محور برای مطلوب‌بودن و کیفیت‌بخشی به محیط عمل نماید. افزون‌بر تزریق این رویکرد و تحلیل محیطی امنیت محله‌ای، پیشنهادهایی نیز در راستای ارتقای هماهنگ و چندبخشی فضاهای امن شهری در سطح محله‌های شهری ارائه شده است.