نقص نظارتی یا فناوری-هراسی: بی‌میلی پلیس به استفاده از دستگاه‌های ارتباط رادیویی

Abstract

این مقاله تحلیل بی‌میلی پلیس جمهوری زیمباوه به استفاده از دستگاه‌های ارتباطی رادیویی است سازمان پلیس جمهوری زیمباوه شاهد گسترش استفاده از فناوری در دسترسِ تقریباً همه سطوح عملیاتی-سازمانی شامل نیروهای گشتی، شناسایی و پیشگیری از جرم بوده است. جمعیت هدف این پژوهش شامل ۷۱۴ مأمور پلیس بخش مرکزی موتار بود که باید در مأموریت‌های روزانه خود از دستگاه ارتباط از راه دور رادیویی استفاده می‌کردند. این تعداد جمعیت به‌ اندازه‌ی کافی بوده و ۱۰ % آن معادل با ۷۱ نفر به عنوان نمونه این پژوهش انتخاب شد. پژوهشگر حاضر، از پرسشنامه‌ای شامل سؤالات تشریحی و چندگزینه‌ای استفاده کرد. علاوه بر این، چالش این پژوهش، استفاده نیروهای پلیس از باطری‌های دستی برای دستگاه‌های ارتباطی بود که به‌سرعت خالی شده، باعث می‌شد که مأموران بدون دستگاه به گشت زنی بپردازند. بنابراین، در این پژوهش، از مدل پذیرش فناوری که بر پایه نظریه اقدام مستدل هست، استفاده شده و بر مؤلفه‌های کارایی و سهولت استفاده هم توجه شده است. بر اساس نتایج این پژوهش، توصیه می‌شود که پلیس جمهوری زیمباوه به عنوان یک سازمان باید از دایره فناوری ارتباطات و اطلاعات حمایت نماید و از بودجه خود برای گسترش تجهیزات ارتباطی استفاده نماید تا نیروهای پلیس را به استفاده از این تجهیزات در فعالیت‌های حرفه‌ای روزانه خود تشویق کند. آموزش استفاده از تجهیزات ارتباطی رادیویی که اخیراً تهیه‌شده‌اند، باید در بخش انبار توسط معاونت آموزشی فناوری ارتباطات و اطلاعات صورت گیرد و در کنار آن، برنامه‌های کمکی در مراکز به روزرسانی استانی برای اعضای تازه‌وارد و باسابقه به‌صورت مدون برگزار شود. علاوه بر این، هر افسر تازه‌وارد هم باید دوره‌های مربوطه را در دانشگاه افسری بگذراند. این اقدامات می‌تواند باعث سهولت استفاده تجهیزات و تمایل بیشتر مأموران به استفاده از آنها شود.