اثرات تراکم ذخیره‌سازی بر برخی شاخص‌های خونی و بیوشیمیایی سرم در ماهی کاراس طلایی Carassius auratus

Abstract

<strong>چکیده</strong><br /> در مطالعه حاضر اثر تراکم بر روی برخی از شاخص­های خون (گلبول‌های قرمز و سفید) و بیوشیمیایی سرم (گلوکز، تری­گلیسیرید، کلسترول، پروتئین کل، متابولیت­ها، آنزیم­های آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز، آلکالین فسفاتاز و هورمون کورتیزول) در ماهی کاراس طلایی (<em>Carassius</em> <em>auratus</em>) مورد بررسی قرار گرفت. بر این اساس ماهیان کاراس با میانگین وزنی 18±200 گرم به‌مدت 30 روز در دو تیمار با سطح تراکم کم (تیمار 1، Kg/m³10) و تراکم زیاد (تیمار 2، Kg/m³45) و سه تکرار به ازای هر تیمار به‌طور تصادفی در 6 مخزن قرار گرفتند. ماهیان در شرایط تراکم زیاد به‌طور معنی‌داری میزان بیشتری از کورتیزول، گلوکز و آلکالین فسفاتاز (به‌ترتیب ng/dl 9/0±36، mg/dl 2/5±1/83 و U/L1/8±2/93) را نسبت به ماهیان تحت تراکم کم (به ترتیب ng/dl4/0±3/23، mg/dl2/3±4/52 و U/L3 /6±2/61) نشان دادند، در حالی­که میزان تری گلیسیرید در اثر افزایش تراکم به‌طور معنی­داری کاهش یافت (05/0P˂). تأثیر تراکم بر میزان پروتئین کل پلاسما، کلسترول، آنزیم آسپارتات آمینوترانسفراز، منیزیم، فسفر و کلسیم معنی­دار نبود. در ارتباط با سلول­های خون نیز تعداد گلبول­های قرمز در ماهیان تیمار 2 به‌طور معنی­داری بیشتر از ماهیان تیمار 1 بود (05/0P˂). تعداد گلبول­های سفید در ماهیان تیمار 2 کمتر بود ولی این تفاوت معنی‌دار نبود. به‌طور کلی نتایج این مطالعه نشان داد که تراکم زیاد در ماهی کاراس طلایی مانند بسیاری از ماهیان پرورشی دیگر باعث ایجاد استرس مزمن می­شود و نتیجه آن تغییر میزان برخی شاخص­ها به­ویژه کورتیزول، گلوکز، آنزیم آلکالین فسفاتاز و گلبول­های قرمز بود.