بیان پروتئین شوک حرارتی Hsp70 تحت استرس دمایی در پونتوگاماروس دریای خزر (Pontogammarus maeoticus, Sowinsky 1894)

Abstract

پروتئین­های شوک حرارتی جزء خانواده بزرگی از پروتئین­های وابسته به تنش و قابل القاء با استرس می‌باشد و موجودات زنده را از نوسانات موقتی شرایط زیست­محیطی حفاظت می نمایند و سبب پایداری سایر پروتئین‌ها در موجود زنده می­گردند. پونتوگاماروس دریای خزر (<em>Pontogammarus</em> <em>maeoticus</em>) از فراوان­ترین آمفی پودهای سواحل جنوبی دریای خزر است. در این تحقیق، حضور پروتئین‌های شوک حرارتی در پونتوگاماروس دریای خزر در دو جنس نر و ماده در شرایط آزمایشگاهی در سطوح دمایی (20، 25، 30) درجه سانتی‌گراد بررسی شده است. نمونه­برداری از سواحل حسن رود استان گیلان انجام شد. اندازه­گیری غلظت پروتئین به روش استاندارد برادفورد و آزمون الایزا صورت پذیرفت و برای تجزیه و تحلیل داده­ها از آنالیز واریانس یک طرفه (ANOVA) و آزمون دانکن استفاده شد. نتایج نشان داد که به موازات افزایش درجه حرارت، میزان پروتئین و جذب الایزا افزایش یافته است، به‌طوری‌که بیشترین میزان جذب الایزا در تیمار حرارتی 30 درجه سانتی‌گراد پس از گذشت 4 ساعت مشاهده شد. همچنین افزایش درجه حرارت بین 5 تا 10 درجه سانتی‌گراد بالاتر از حد اپتیمم منجر به ستنز پروتئین Hsp70 با وزن مولکولی 5/66 و 90کیلو دالتون در هر دو جنس نر و ماده پونتوگاماروس گردید. به­عبارتی نتایج این مطالعه بیانگر این است که با افزایش درجه حرارت میزان Hsp70 افزایش می یابد.<br />