بررسی رابطه اعتماد به همکار و رضایت شغلی در پرستاران

Abstract

مقدمه: در آیین اخلاق پرستاری ایران، یکی از وظایف پرستار در قبال همکاران تیم درمانی، برقراری ارتباطِ مبتنی بر اعتماد می‌باشد. ازطرفی شناسایی عوامل رضایت و عدم‌ رضایت نیروی انسانی در سازمان‌ها جهت اتخاذ راهبردها و برنامه‌های مؤثر، ضروری می‌باشد. این تحقیق با هدف تعیین ارتباط بین اعتماد به همکار و رضایت شغلی پرستاران انجام شد. روش: پژوهش از نوع توصیفی‌هم‌بستگی بود که تعداد 168 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان‌های تأمین اجتماعی استان همدان (سال 1391) با روش سرشماری توسط پرسش‌نامه اعتماد به همکار و پرسش‌نامه رضایت شغلی مورد مطالعه قرار گرفتند. تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی انجام شد. به این منظور، داده‌ها وارد نرم‌افزار آماری SPSS، ویرایش 15 شدند. یافته‌ها: ضریب هم‌بستگی بین ابعاد اعتماد به همکار (شایستگی و اعتبار و خیرخواهی) و رضایت شغلی به ترتیب 263/0 (P= 0.006) و 271/0 (P= 0.006) و 393/0 (P= 0.000) بود و نتایج حاصل از رگرسیون خطی چندگانه نشان داد که متغیر خیرخواهی نسبت‌ به سایر ابعاد اعتماد به همکار در تبیین واریانس رضایت شغلی مشارکت بیشتری دارد. (158/0 r=، P= 0.003). نتیجه‌گیری: اعتماد به همکار و رضایت شغلی دو مؤلفه مهمِ تأثیرگذار بر یکدیگر و بر کیفیت ارائه خدمات پرستاری می‌باشند. ضروری است که با شناسایی عوامل مؤثر بر این دو مؤلفه به دنبال برنامه‌ریزی جامع جهت ارتقای این دو متغیر در بیمارستان‌ها باشیم.