اثربخشی امیددرمانی گروهی مبتنی بر رویکرد اسنایدر بر باورهای خودکارآمدی تحصیلی، سرزندگی تحصیلی و بهزیستی روان‌شناختی دانشجویان

Abstract

مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر امیددرمانی بر باورهای خودکارآمدی تحصیلی، سرزندگی تحصیلی و بهزیستی روان­شناختی دانشجویان انجام شد.. این پژوهش، یک مطالعه تجربی، از نوع پیش­آزمون- پس­آزمون با گروه کنترل بود. ابتدا از طریق نمونه گیری تصادفی از 120 دانشجو آزمون­های خودکارآمدی تحصیلی دانشجویان اومن و فرامن (1988)، سرزندگی تحصیلی حسین چاری و دهقانی­زاده (1391) و بهزیستی روان­شناختی ریف (1989)به عمل آمد. سپس تعداد 30 نفر از جامعه فوق که نمره پایین­تری را در این آزمون­ها کسب کرده بودند، انتخاب شدند. از این تعداد، 15 نفر برای گروه آزمایش و 15 نفر برای گروه کنترل به صورت جایگزینی تصادفی انتخاب شدند. گروه آزمایش روش امیددرمانی اسنایدر را طی هشت جلسه نود دقیقه­ای (هر هفته یک جلسه) دریافت کردند. پس از اتمام جلسات مجدداً آزمون­های خودکارآمدی تحصیلی،‌ سرزندگی تحصیلی و بهزیستی روانشناختی روی دو گروه، اجرا گردید. داده­ها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس تک متغیره در نرم افزار spss نسخه 24 تجزیه و تحلیل شد .بر اساس نتایج این مطالعه، میانگین نمرات خودکارآمدی تحصیلی (01/0< P، 217/33 = F) ، سرزندگی تحصیلی (01/0< P، 647/71 = F) و بهزیستی روانشناختی (01/0< P، 28/97 = F) در مرحله پس­آزمون در گروه آزمایش افزایش معناداری را نشان داد. اما این تغییرات در گروه کنترل معنادار نبود. بر اساس نتایج این مطالعه می­توان گفت که آموزش امیددرمانی مبتنی بر رویکرد اسنایدر به شیوه گروهی سبب افزایش خودکارآمدی تحصیلی، سرزندگی تحصیلی و بهزیستی روان­شناختی در دانشجویان می­شود. بنابراین توصیه می­شود به منظور ارتقای کیفیت زندگی دانشجویان، ارائه خدمات آموزشی و برنامه­های ارتقادهنده امید با روش­های مناسبی مانند یادگیری بر اساس حل مسأله با مشارکت فعال دانشجو در فرآیند بحث با برنامه­ریزی مدون انجام پذیرد.