بررسی اثر زیرساخت‌ها بر رشد اقتصادی ایران طی سال‌های 1391-1355

Abstract

توسعه زیرساخت­ها از الزامات مهم رشد اقتصادی و افزایش رفاه عمومی به شمار می­رود. سرمایه­گذاری مستقیم بر روی زیرساخت­ها باعث فراهم شدن امکانات تولیدی شده و فعالیت­های اقتصادی را تحریک نموده و با کاهش هزینه­های تجارت و انتقالات باعث بهبود رقابت­پذیری می­شوند و در نهایت به رشد اقتصادی ایران کمک می­نماید. در این مقاله، تلاش شده است زیرساخت­های فیزیکی به عنوان نوعی زیرساخت مهم و به صورت یک متغیر کلی مورد بررسی قرار گیرد. برای این منظور از مدل رشد تابع تولید استفاده گردید و برای شناسایی اثر زیرساخت­ها بر رشد اقتصادی ایران، از سه نوع متغیر زیرساخت­های فیزیکی، اجتماعی و فناوری اطلاعات و ارتباطات استفاده شد. زیرساخت فیزیکی را با استفاده از 4 متغیر که در­ نهایت با روش تحلیل ­مؤلفه­های اصلی به یک شاخص تبدیل شدند، معرفی نمودیم و مخارج بهداشتی و سرمایه فناوری اطلاعات و ارتباطات به‌ترتیب برای زیرساخت اجتماعی و زیرساخت فناوری اطلاعات و ارتباطات به‌کار برده­ شد. برای برآورد مدل از روش خودرگرسیون با وقفه­های توزیعی (ARDL) در دوره زمانی 1355 تا 1391 استفاده شد. یافته­ها نشان داد که طی دوره مورد بررسی تأثیر زیرساخت­ها، اعم از زیرساخت­های فیزیکی، اجتماعی و فناوری اطلاعات و ارتباطات بر رشد اقتصادی ایران مثبت و معنی­دار بوده است.