اثرات سیستم‌های مختلف تغذیه و باکتری‌های افزاینده رشد(PGPR) بر فنولوژی، عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان

Abstract

به‌منظور بررسی اثر سیستم‌های تغذیه آلی، تلفیقی، شیمیایی و باکتری‌های افزاینده رشد (PGPR) بر مراحل فنولوژی، عملکرد و اجزائ رقم آلستار آفتابگردان در راستای کاهش مصرف کودهای شیمیایی، اصلاح خاک و بهبود وضعیت تغذیه گیاه، آزمایشی در سال 1386 در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی، دانشگاه تربیت مدرس اجرا شد. در این بررسی از آزمایش کرت‌های خرد شده در قالب بلوک‌های کامل تصادفی در 3 تکرار استفاده شد. عامل اصلی در 5 سطح کودی شامل 100 درصد آلی (1F)، 25 درصد شیمیایی و 75 درصد آلی (2F)، 50 درصد شیمیایی و50 درصد آلی (3F)، 75 درصد شیمیایی و 25 درصد آلی (4F) و 100 درصد شیمیایی (5F) و عامل فرعی در 2 سـطح تلقیح شامل (1I) بذور تلقیح‌شده به ازتوباکتر و آزوسپریلیوم و (0I) تلقیح‌نشده اجرا شد. نتایج بیانگر آن است سیستم تغذیه شیمیایی (5F) به واحدهای گرمایی کمتری برای مراحل مختلف ظهور طبق، رسیدگی و گل‌دهی مورد نیاز می‌باشد، در حالی‌که سیستم تغذیه 100 درصد آلی (1F) موجب تأخیر در فرارسیدن ظهور طبق، گل‌دهی و رسیدگی فیزیولوژیک و نیاز به واحدهای گرمایی بیشتر برای تکمیل مرحله فنولوژی نسبت به سیستم شیمیایی گردیده است. همچنین نتایج نشان داد عملکرد دانه، ارتفاع، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت در سیستم تلفیقی بیشتر از سیستم‌های شیمیایی و آلی بود (1>F5>F2>F4>F3F). بیشترین و کمترین درصد روغن به‌ترتیب در تیمار 1F (100 درصد آلی) و تیمار 3F (50 درصد آلی + 50 درصد شیمیایی) به‌دست آمد. بذور تلقیح‌شده با باکتری‌های ازتوباکتر و آزوسپریلیوم (1I) عملکرد دانه، ارتفاع و میزان روغن را در مقایسه با تیمار کنترل (0I) افزایش و درجه روزهای گرمایی برای مراخل فنولوژی را کاهش دادند. بنابراین خصوصیات کمی و کیفی آفتابگردان در ترکیب کود زیستی و سیستم تلفیقی از کود دامی و شیمیایی نسبت به زمانی‌که به تنهایی استفاده می‌شود نتیجه بهتری دارند.