بررسی وضعیت آلودگی صوتی در تعدادی از بزرگراه‌های شهر تهران و میزان کاهش صدا پس از نصب موانع صوتی

Abstract

<em> یکی از مشکلات مدیریت شهری در بخش حفاظت محیط‌زیست، آلودگی صوتی است. اثرات سروصدا گسترده بوده و پیامدهای بلندمدت آن با توجه به میزان و مدت زمان در معرض بودن و حساسیت</em><em> فرد باعث کاهش قدرت شنوایی، افزایش فشار خون، ضعف سیستم ایمنی، کاهش قدرت یادگیری در کودکان و کاهش بازدهی فکری و جسمی می‌‌شود. از این دیدگاه، اقدام عملی برای محدودکردن و کنترل سروصدای محیطی ضروری می‌‌‌باشد. اساس این کار نیز فرایند ارزیابی و کنترل خطر می‌‌باشد. در این راستا یکی از مشکلاتی که برای ساکنان حاشیه بزرگراه‌ها وجود دارد، آلودگی صوتی ناشی از تردد خودروهای سبک و سنگین است. یکی از راه‌کارهای کاهش و کنترل آلودگی صوتی در بزرگراه‌ها نصب عایق‌‌ها و موانع صوتی است. این دیوارها، آجری یا بتنی و یا به‌صورت دیواری بسیار شفاف از جنس پریکسی گلاس می‌‌باشند که با ارتفاع 5 تا 6 متری بسته به وضعیت بزرگراه در طول آن نصب می‌شوند. در این خصوص تدوین قوانینی درباره ساخت اتوبان‌‌های جدید ضروری می باشد. در این مطالعه میزان صدا در ده بزرگراه در شهر تهران اندازه‌گیری شده و سپس میزان کاهش صدا در سه بزرگراهی که مجهز به موانع صوتی هستند، اندازه‌گیری گردید. کمترین و بیشترین میزان تراز معادل صدا در بزرگراه‌های مدرس و کردستان به میزان 8/78 تا 8/81 دسی بل بوده که در مقایسه با استاندارد مناطق مسکونی در روز 8/23 تا 8/26 دسی‌‌‌بل بالاتر است. همچنین نصب موانع صوتی تا حداکثر 17 دسی‌‌‌بل صدا را کاهش می‌دهد که قابل ملاحظه است.</em>