پرورش بُردباری در داوری (تفکر)؛ منظری پدیدارشناختی

Abstract

پرورش قوه­ی تفکر در دانش‌آموزان همواره یکی از دغدغه‌ها و اهداف مهم نظام­های آموزش و پرورش رسمی بوده است. کلیدی‌ترین عنصر در تفکر داوری کردن است که معطوف به موضوعات مختلف است. غالباً داوریِ شتابزده به عنوان آفت تفکر شناخته شده است. از بدو پیدایش نظام‌های تعلیم و تربیت در عصر جدید به منظور پرورش تفکر رویکرد‌های مختلفی به این موضوع وجود داشته است که متأثر از پرسش از ماهیت خود<em> تفکر</em> و انتظاراتی که می­توان از تعلیم و تربیت با توجه به این برداشت‌های مختلف داشت است. عمدة رویکرد‌هایی که مطرح بوده‌اند توجه خود را به مهارت‌های تفکر که در زیرمجموعه قواعد منطقی گرد هم آمده‌اند معطوف کرده‌اند. در مقاله­ی حاضر ضمن تایید اهمیّت تعلیم قواعد منطقی برای درست اندیشیدن تلاش بر آن است با مولفه‌هایی از رویکرد پدیدارشناختی برخی از کاستی­های رویکردهای موجود را جبران نماید و زمینه را برای پرورش بردباری در داوری فراهم کند. این مولفه‌ها عبارتست از: حیث التفاتی و بینا‌ذهنیت که در پرتو آنها رویکرد پدیدارشناختی به پرورش بردباری در تفکر (داوری) تبیین می‌شود.