قرار دستور موقت در دعوای حضانت

Abstract

<strong><em>نهاد حضانت برای تأمین سلامت جسمی، روحی و تربیتی طفل است که گاه به دلایل خاص حقوقی از صاحب حق و مسؤول حضانت سلب می‌ شود. رسیدگی به این گونه دعاوی با تشریفات دادرسی عادی مستلزم زمان زیادی است و ممکن است در شرایط اضطراری موجب آسیب جسمی و روحی طفل شود. این موضوع در ماده 7 قانون حمایت خانواده 1391با امکان رسیدگی فوری به دعوای حضانت و صدور دستور موقت پیش‌بینی شده است.اما قانون مزبور همچنان کاستی ها و خلأهایی دارد که نویسنده در مقاله حاضر به آن‌ها می‌ پردازد. از جمله با بررسی و نقد «موضوع» قرار دستور موقت، پیشنهاد می‌ کند ماده ای در قانون حمایت خانواده گنجانده شود که تصریح کند «موضوع قرار دستور موقت در دعوای حضانت، الزام خوانده به انجام عمل معین است». همچنین ماده ‌ای با این مضمون پیشنهاد می‌کند: « کودکانی که سرپرستی و حضانت آن‌ ها به صورت موقت از طرف بهزیستی به برخی خانواده‌ها داده می ‌شود، در صورتی که در مدت تعیین شده، سلامت جسمی و روحی آن‌ها در معرض خطر تعیین شده، با تقاضای نماینده بهزیستی یا دادستان به عنوان نماینده مدعی‌العموم، دادگاه می‌تواند بدون اخذ تأمین، فوراً دستور موقت صادر نماید و طفل را در اختیار بهزیستی قرار دهد». </em></strong>