نگاه عارفانه به هستی در شعر قیصر امین پور

Abstract

در متون کهن و آثار عرفانی ما عرفای بی‌شماری هستند که معتقدند چشم سر با غبار عادات پوشانده شده است و باید با چشم درون نگریست. بر پایه همین نظر کسانی چون مولوی به تولد معنوی معتقدند و عشق را مادر زیبایی می­دانند. در میان معاصران سهراب سپهری کنار گذاشتن عادت­ها را فرصتی برای زیباتر دیدن می­داند. قیصر امین پور نیز برداشت و تلقی ما را از زشتی و زیبایی اصلاح می­کند و غبار عادات را از روی چشمهای ما کنار می­زند تا قادر به درک زیباییها باشیم. پاک و نیک نگریستن دو عنصر ویژه در شعر امین پور است. نگاه او به هستی مبتنی بر نگرشی عارفانه است. از دریچه­ی چشم او کل آفرینش زیبا و دلپذیر است و او خود را جزئی از این کل می­بیند که با آن همنوا می­شود . نگرش عارفانه­ی قیصر امین پور را می­توان تحت تأثیر مولوی و حافظ از گذشته و نیز سپهری از زمان حال دانست. در این نوشتار، سعی بر آن است که نگاه عارفانه او به هستی با گزینش نمونه­هایی از اشعارش در دو مجموعه­ی اخیر وی مورد تحلیل و واکاوی قرار گیرد.