تأثیر آموزش خود دفاعی در سازش یافتگی زناشویی و همبستگی خانواده زنان درگیر خشونت خانگی مراجعه‌کننده به دادگستری شهر اردبیل

Abstract

خشونت خانگی در زمره عوامل اثرگذار در آشفتگی خانواده و جدایی زوجین است و نرخ گسترش نوع بدنی آن در شهر اردبیل چشمگیر است. ازاین‌رو پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش خود دفاعی بر سازش یافتگی زناشویی و همبستگی خانوادگی در زنان درگیر خشونت خانگی این شهر انجام شد. روش این پژوهش نیمه آزمایشی و طرح آن پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه است. جامعۀ آماری پژوهش حاضر دربرگیرنده همه زنانی بود که در سال 1394 به دلیل خشونت خانگی به دادگستری شهر اردبیل مراجعه کرده بودند. تعداد 30 نفر از این افراد به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) به‌تصادف گمارده شدند. گروه آزمایش برای زمانی برابر 6 گردهمایی 75 دقیقه‌ای، تحت آموزش خود دفاعی قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از سنجه تجدیدنظر شده سازش­یافتگی زوجی (بوسبی، کران، لارسون و کریستینسن، 1995) و پرسش‌نامه همبستگی خانوادگی (سامانی، 1381) استفاده شد. داده‌های جمع‌آوری‌شده با به‌کارگیری آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شد. یافته‌های پژوهش نشان داد آموزش خود دفاعی مایۀ افزایش سازش یافتگی زناشویی (02/0>p؛05/12=F) و همبستگی خانوادگی (01/0>p؛ 92/40=F) در زنان درگیر خشونت خانگی می‌شود؛ این برآیندها نشان می‌دهد که آموزش خود دفاعی می‌تواند با توانمندسازی روانی و کاهش رخداد خشونت خانگی به بهبود سازش یافتگی و همبستگی خانوادگی منجر شود.