اثربخشی برنامه غنی‌سازی مبتنی بر امیدواری در سازش یافتگی و تعهد زناشویی زنان

Abstract

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی برنامه غنی‌سازی مبتنی بر امیدواری بر میزان سازش یافتگی و تعهد زناشویی زنان بود. روش پژوهش، نیمه آزمایشی و طرح آن از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود. بدین منظور 16 نفر از زنان ساکن منطقه 6 تهران به روش نمونه‌گیری داوطلبانه انتخاب و با بهره‌مندی از گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. نخست هر دو گروه با بکار بستن پرسشنامه‌های سازش یافتگی زناشویی اسپنیر (1976) و تعهد زناشویی آدامز و جونز (1997) مورد پیش‌آزمون قرار گرفتند. سپس، گروه آزمایش 5 جلسه در برنامه غنی‌سازی زناشویی مبتنی بر امیدواری نهاده شد، درحالی‌که گروه گواه در فهرست انتظار قرار داشت. پس از پایان جلسات از هر دو گروه پس‌آزمون گرفته شد. از برای نبود برقراری مفروضه‏های تحلیل کوواریانس برای تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل واریانس چند متغیری استفاده شد. نتایج برآمده از تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیری نشان داد که میان گروه آزمایش و گواه در میزان سازش یافتگی زناشویی، تعهد شخصی و تعهد ساختاری تفاوت معنی‌داری وجود دارد و برنامه غنی‌سازی مبتنی بر امیدواری بر این متغیرها اثرگذار بوده است؛ ولی اختلاف معنی‌داری در متغیر تعهد اخلاقی مشاهده نشد. یافته‌ها نشان‌گر از این است که برنامه غنی‌سازی ازدواج مبتنی بر امیدواری که روشی کوتاه‌مدت و مقرون‌به‌صرفه است می‌تواند یک روش مداخله‌ای درخور برای افزایش سازش یافتگی و تعهد زناشویی و غنی‌سازی روابط زوجی باشد.