نقش واسطه ای خود کارآمدی و خوش‌بینی در رابطۀ میان رضایت زناشویی و رضایت از زندگی زنان آموزگار شهر نهاوند

Abstract

رضایت زناشویی،خود کارآمدی و خوش‌بینی نقش برجسته‌ای در تجربه رضایت زندگی دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش واسطه‌ای خود کارآمدی و خوش‌بینی در رابطۀ میان رضایت زناشویی و رضایت از زندگی آموزگاران زن شهرستان نهاوند است. روش پژوهش از نوع تحلیل مسیر است. جامعۀ آماری را همه آموزگاران زن متأهل شهرستان نهاوند که دربرگیرنده 612 نفر بودند و در سال تحصیلی 94- 93 مشغول به تدریس بودند، تشکیل می‌دهد. اندازۀ نمونه پژوهش بر پایۀ به‌کارگیری جدول مُرگان 240 نفر بوده است. روش نمونه‌گیری، خوشه‌ای چندمرحله‌ای است. گردآوری داده‌ها با به‌کارگیری ابزارهای رضایت از زندگی، رضایت‌مندی زناشویی هادسون، خود کارآمدی عمومی شوارتزر و خوش‌بینی انجام شده است. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS انجام گرفت. اطلاعات به‌دست‌آمده از طریق رگرسیون، همبستگی پیرسان و تحلیل مسیر مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند.نتایج همبستگی پیرسان نشان داد که میان همه متغیرهای پژوهش همبستگی معنی‌داری (05/0> P) وجود دارد. نتایج رگرسیون گام‌به‌گام روشنگر آن بود که دو متغیر خود کارآمدی و خوش‌بینی در رابطه میان رضایت زناشویی با رضایت از زندگی نقش واسطه‌ای دارند. نتایج تحلیل مسیر نیز برای اثر مستقیم رضایت زناشویی بر رضایت از زندگی برابر با 221/0 برآورد شد. بررسی اثر غیرمستقیم رضایت زناشویی بر رضایت از زندگی از طریق نقش واسطه‌ای دو متغیر خود کارآمدی و خوش‌بینی نیز رویهمرفته 287/0 برآورد شد که سهم خود کارآمدی در این اثر 17/0 و سهم خوش‌بینی 11/0 است. با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر، روانشناسان و مشاوران خانواده می‌توانند با آموزش خوش‌بینی و خود کارآمدی و بالا بردن آن‌ها در زوجین، منجر به افزایش رضایت زندگی و رضایت زناشویی آنان شوند. همچنین بالا بردن رضایت زناشویی در بالا بردن رضایت از زندگی زوجین نیز کارساز است.