رابطه بین سبک‌های دلبستگی و بخشش با رضایت زناشویی زوج‌ها

Abstract

هدف: یکی از اهداف اصلی تحقیقات درباره روابط بین زوج‏ها پیش‏بینی رضایت زناشویی با مشخص کردن عواملی است که بر کیفیت تعامل بین زوج‏ها تأثیر می‏گذارد. پژوهش حاضر باهدف تعیین رابطه سبک‌های دلبستگی و بخشش با رضایت زناشویی در زوج‏ها انجام شده است. روش: روش پژوهش از نوع همبستگی استفاده شده است. به این منظور از بین زوج‏های شهرستان ماسال، 75 زوج (150n=) به روش نمونه‏گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای جمع‏آوری اطلاعات سه پرسشنامه سبک‌های دلبستگی بزرگسالان کالینز و رید، بخشش انرایت و مقیاس رضایت زناشویی اینریچ بود که روایی و اعتبار هر سه مورد تأیید قرار گرفته است. داده‏های به‌دست آمده با استفاده از روش‏های آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام‌به‌گام و با بهره‌گیری از نرم‌افزار 16 SPSS تحلیل شدند. یافته‏ها: تحلیل داده‏ها نشان داد که بین سبک‌های دلبستگی اجتنابی و اضطرابی و رضایت زناشویی رابطه منفی، بین سبک دلبستگی ایمن و رضایت زناشویی رابطه مثبت و همچنین بین بخشش و رضایت زناشویی رابطه مثبت معناداری وجود دارد (01/0P≤). علاوه بر این پژوهش نشان داد که سبک‌های دلبستگی و بخشش به میزان 28 درصد، واریانس رضایت زناشویی را پیش‏بینی می‏کند. تحلیل رگرسیون چند‏گانه همچنین نشان داد که تنها بعد رفتاری بخشش 10 درصد واریانس رضایت زناشویی را در زوج‏ها تبیین می‏کند و این مقدار تبیین واریانس، معنادار است (01/0P≤). نتیجه‏‏ُ‏گیری: یافته‏های پژوهش حاضر نشان می‏دهند که بین سبک‌های دلبستگی و بخشش با رضایت زناشویی رابطه معناداری وجود دارد. هر یک از زوج‏‏ُ‏ها تصویر دلبستگی را که در دوران نوزادی شکل داده‌اند، در مقابل همدیگر بکار می‏بندند. همچنین با توجه به نقش بخشش در کاستن از احساسات منفی و افزایش احساسات مثبت، می‏‏ُ‏توان دریافت که بخشش با کیفیت بالای رضایت زناشویی همراه است. در پژوهش‏‏ُ‏های آینده لازم است روشن شود که آیا مداخلاتی در سبک‌های دلبستگی، تغییری در میزان بخشش افراد و رضایت زناشویی‏شان ایجاد می‏‏ُ‏کند.