تحلیل مکانی استقرار بهینۀ فضای سبز شهری به روش منطق فازی (مورد شناسی: منطقۀ 6 شهر اهواز)

Abstract

<strong>بنیان اصلی نظریه های طراحی توسعه شهری احترام و ارتقای مباحث زیست محیطی و حرکت به سمت شهرهای پایدار و سبز می باشد. در این فرایند یکی از راهکارهای تحقق بخشی به شهرهای سبز، بسترسازی ظهور و تقویت پهنه­های سبز و طبیعی در شهرها مانند کاربری فضای سبز شهری می باشد. با این اوصاف داشتن فضاهای سبز کافی و مکان گزینی مناسب آن ها می تواند در داشتن شهرهای سالم و سبز بسیار راهگشا باشد. </strong><strong>با توجه به این ضرورت در مطالعه حاضر که با روش «توصیفی </strong><strong>–</strong><strong> تحلیلی» </strong><strong> </strong><strong>به ­انجام رسیده است؛ هدف پژوهش تحلیل مکانی استقرار بهینه فضاهای سبز شهری در منطقه 6 شهر اهواز می باشد. جهت دستیابی به هدف پژوهش از 13 کاربری شهری به­همراه کاربری فضای سبز برای ارزیابی مکان­های بهینه استقرار فضای سبز استفاده شده است. منبع جمع آوری، استخراج و تولید داده­های پژوهش؛ نقشه 1:25000 کاربری اراضی منطقه 6 شهرداری اهواز می باشد. جهت تحلیل این اطلاعات پس از فازی سازی لایه ها با استفاده از توابع فازی در محیط نرم افزار </strong><strong>Arc GIS 10</strong><strong>، از عملگر گامای فازی(</strong><strong>Fuzzy Gama</strong><strong>) برای ارزیابی نهایی مکان­های بهینه استقرار فضای سبز شهری در منطقه 6 استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که پس از فازی­سازی لایه­ها با آزمایش حد آستانه­های بهینه فازی در بدنه عملگر گامای فازی حد آستانه 9/0 بهتر توانسته است با توجه به وضع موجود کاربری ها در منطقه 6 به تحلیل استقرار بهینه مکانی فضای سبز بپردازد. بنابراین مطابق با تحلیل گامای فازی 9/0 قسمت­های مرکزی تا شمالی منطقه بهترین نقاط برای استقرار فضاهای سبز شهر در منطقه 6 اهواز می باشند.</strong><br />