تحلیل تطبیقی فازی سرمایۀ اجتماعی و توسعۀ روستایی مورد شناسی: روستاهای شهرستان میاندوآب

Abstract

بهبود و تحول کیفیت زندگی ساکنان روستایی نیازمند وجود برخی زیرساخت­های اجتماعی است که امر توسعه و فرایند آن را امکان پذیر و روند آن را تسهیل کند. مهمترین مکانیسم بعد اجتماعی مترتب بر توسعۀ روستایی که زمینه ساز تحولات کالبدی، گسترش امکانات و تسهیلات رفاهی و غیره، سرمایۀ اجتماعی است. بنابراین هدف از این تحقیق بررسی تطبیقی رابطۀ سرمایۀ اجتماعی و توسعۀ روستایی در روستاهای بالای1000 نفر جمعیت شهرستان میاندوآب است. روشپژوهشاینتحقیقمبتنیبررویکردفازیاست. توسعه یافتگی روستاها ازطریق 79 شاخص به وسیله مدل تاپسیس رتبه بندی شده­اند. برای تعیین سرمایۀ اجتماعی روستاها از پرسشنامه با حجم نمونه 537 به صورت نمونه گیری سهمیه­ای استفاده شده است. یافته­های تحقیق نشان می­دهد که داده­های تجربی، ناظر بر رابطة فازی دومجموعة سرمایۀ اجتماعی و توسعۀ روستایی است. شاخص سازگاری بین این دو مجموعه برابر 816/0 است. اینارزشنشانمی­دهدکهفقط 82درصد روستاهای مورد مطالعه این ادعا را تأیید می­کنند که سرمایۀ اجتماعی شرط لازم برای توسعۀ روستایی است. براین اساس، با95 درصد اطمینان می­توان گفت که سرمایۀ اجتماعی شرطی "همیشه لازم" برای توسعۀ روستایی است. شاخص پوشش بین دو مجموعه برابربا 75/0 است. این مقدار بیانگر اهمیت تجربی سرمایۀ اجتماعی برای توسعۀ روستایی است. شواهدموجوددلالتبرآنداردکه75 درصدازفضای توسعۀ روستاییتوسطسرمایةاجتماعیپوششدادهشدهاست.