تحلیل پدیده شکار سلطنتی در عصر قاجار

Abstract

<strong>هدف</strong>: هدف این نوشتار بررسی سنت شکار به‌عنوان یکی از رسوم مورد علاقه حکام قاجار است. سنت شکار در سیر پادشاهی ایران در قبل و بعد از اسلام تا زمان تأسیس سلسله پهلوی، ازجمله آداب ‌و رسوم پادشاهان و در مقام نظر، از الزامات مقام شاهی بوده و یکی از صفات لازمه پادشاهان به شمار می‌‌آمده است. بااین‌حال فرض بر این است که خوش‌گذرانی و صرف اوقات فراغت در شکارگاه‌‌ها یکی از علل اصلی توجه شاهان قاجار به امر شکار بوده است و بررسی آن مسئله اصلی این مقاله است. در این راستا به سؤالات زیر پاسخ می‌‌دهد که چرا برخی از شاهان قاجار به‌رسم شکار توجه ویژه‌‌ای داشتند؟ و این سنت با چه روندی اجرا می‌‌شد و دارای چه آثار و تبعاتی بود؟ <br /><strong>روش و رویکرد:</strong> این مقاله با روش توصیفی- تحلیلی و با اتکا به متون اسنادی- کتابخانه‌‌ای به واکاوی موضوع می‌‌پردازد. <br /><strong>یافته‌‌ها و نتایج:</strong> نتایج نشان می‌‌دهد که توجه شاهان قاجار ازجمله فتحعلی‌‌شاه، ناصرالدین‌‌شاه و مظفرالدین‌‌شاه به شکار علاوه بر خوش‌گذرانی و سرگرمی، انگیزه‌های سیاسی و کسب مشروعیت از طریق اثبات توانایی تیراندازی خود بود که با تشریفات خاص اجرا می‌‌شد. این رسم همچنین نقش زیادی در تحمیل هزینه‌‌ها و کم‌توجهی به امور داخلی نیز داشته است.