برآورد و تحلیل زمانی آسایش اقلیمی شهر تبریز

Abstract

در این مطالعه شرایط آسایش اقلیمی کلان شهرتبریز در ارتباط با احساس گرمایی مورد بررسی قرار گرفته است. ارزیابی شرایط حرارتی بر اساس محاسباتی که بر مبنای تعادل انرژی انسان استواراست وبرای شناخت عدم آسایش دربرابرگرما و سرما برای افرادی که با پوشش مناسب لباس در هوای آزاد قدم می‌زنند، انجام گرفته است. ساعات گرم و سرد با توجه به دامنه و تداوم عدم راحتی در برابر گرما و سرما تعریف می‌شوند. روش مورد استفاده در این مطالعه ارزیابی شرایط زیست‌اقلیمی تبریز با استفاده از روشASHRAE Standard 55-2004 که مدل تغییریافته‌ی روش میانگین رأی پیش‌بینی شده (PVM) و انتقال آن بر روی نمودار سایکومتریک گیونی بوده و بر مبنای داده های ساعتی برای تحلیل‌های ماهانه، فصلی و کل دوره 44 ساله (2004-1961) انجام شده است. نتایج به دست آمده نشان می‌دهد که بیشترین میزان ساعات آسایش اقلیمی در ماه های آگوست، جولای و سپتامبر بوده و کمترین مقدار آن در ماه‌های نوامبر، دسامبر، ژانویه، فوریه و مارس متمرکز هستند. از نظر توزیع متوالی ماه‌های دارای بیشترین ساعات آسایش اقلیمی, دوره‌ی گرمایی آوریل تا اکتبر بالاترین میزان ساعات آسایش اقلیمی را به خود اختصاص داده‌اند و این در حالی است که دوره‌ی نوامبر تا مارس فاقد ساعت آسایش اقلیمی می‌باشد. از نظر توزیع فصلی ساعات آسایش اقلیمی، تابستان با مجموع متوسط 989 ساعت و با 64 درصد از توزیع فصلی بیشترین ساعات آسایش اقلیمی تبریز را به خود اختصاص داده و بعد از آن فصل بهار با متوسط بلندمدت 437 ساعت و با 28 درصد توزیع فصلی ساعات آسایش اقلیمی را دارا می‌باشد. در رده‌ی بعدی فصل پاییز با 123 ساعت و جمع فصلی 8 درصد از فصول 4 گانه قرار دارد و زمستان هیچ نقشی در توزیع ساعات آسایش اقلیمی ندارد و کل ساعات آن ساعات عدم ساعات آسایش اقلیمی محسوب می‌شوند. میانگین کلّ ساعات آسایش اقلیمی تبریز در طول دوره‌ی آماری نشان‌دهنده‌ی عدد 1549 ساعت از کل 8760 ساعت است که نشان می‌دهد نسبت ساعات آسایش اقلیمی تبریز به ساعات عدم آسایش اقلیمی عددی بالغ بر 7/17 درصد است و این یعنی این که در 3/82 مواقع برای ایجاد اقلیمی متعادل با شرایط فیزیولوژیک انسان بایستی انرژی مصرف شود که خود علاوه بر هزینه‌های گزاف بحث‌های تخصصی دیگری می‌طلبد.