بازشناسی ظرفیت‌های عرصه‌های همگانی شهری در جهت تقویت تعاملات اجتماعی با استفاده از تئوری زمینه‌ای (نمونه موردی: کلانشهر مشهد)

Abstract

عرصه­ های همگانی شهری به‌عنوان فضاهای حضور شهروندان و مکانی برای برقراری ارتباط و تعامل اجتماعی می­باشند؛ و به معنای عام، سنگ زیرین تمام عرصه­های اجتماعی هستند و بدون آن­ها، بسیاری از عملکردهای جامعه شهری میسر نخواهد بود. بنابراین، نقش مهمی در کیفیت زندگی و رفاه شهروندان دارند و توجه به کیفیت آن­ها در فرآیند برنامه­ریزی توسعه شهری ضرورتی انکارناپذیر است. مسئله اصلی فراروی این مقاله توجه به ظرفیت عرصه­های همگانی در تسهیل مراودات اجتماعی است. ؛ و در این فرآیند از رویکرد کل­گرای انسانی – محیطی بهره گرفته است. بنابراین، با استفاده از تئوری زمینه­ای به بررسی رفتار کاربران عرصه­های همگانی کلانشهر مشهد پرداخته است. مطالعه عرصه­های همگانی مشهد نشان می‌دهد، این عرصه­ها توانسته­اند محیطی موردپذیرش گروه‌های مختلف اجتماعی را فراهم نمایند؛ این مهم به ظرفیت­های عرصه­های همگانی شهری برای حضور افراد و تمایل به تعامل با دیگران اشاره دارد. مدل پارادایمی رابطه بین مفاهیم و مقوله‌ها و نتایج آزمون تحلیل واریانس یک­طرفه نشان می­دهد شرایط مداخله­­گری نظیر سن، جنس، میزان آشنایی و علت مراجعه در تمایل به حضور در عرصه­های همگانی و نیز برقراری تعامل اجتماعی با دیگران مؤثر هستند.