ارزیابی دسترسی عینی به پارک‌ها و فضاهای سبز برمبنای سفر پیاده (مطالعه‌ی موردی: منطقه‌ی 7 تهران)

Abstract

<strong>چکیده</strong><br /> علی رغم اینکه افزایش فعالیت بدنی درمیان مردم تبدیل به یکی از اولویت‌های بهداشت عمومی شده است، میزان فعالیت بدنی افراد پایین وناکافی است. ناکارآمدی سیاست‌های فرد مدار در بالا بردن میزان تحرک بدنی باعث شده است که به مدل‌های محیطی که کلیت جامعه را در نظر می‌گیرند، توجه شود. از میان عوامل مختلف مؤثر بر حرکت پیاده در محیط انسان ساخت مجاروت یک عامل تعیین کننده است. جای نمایی فضاهای عمومی پربازدید درنزدیکی محل سکونت افراد باعث گرایش مردم به سفرهای پیاده شده و فعالیت بدنی آنها را افزایش می‌دهد. پارک‌ها وفضاهای سبزی جزو فضاهای عمومی مورد نیاز روزانه شهروندان به حساب می‌آید. در این مطالعه پارک‌ها و فضاهای سبز منطقه‌ی 7 تهران به لحاظ دسترسی پیاده مورد ارزیابی قرار گرفت. روش تحقیق کمی وتحلیلی بوده و از نرم افزار Arc GIS 10.3 وتحلیل شبکه درتحلیل ابعاد عینی استفاده شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می‌دهد علی رغم کمبود شدید در سرانه‌ی فضای سبز درمحدوده‌ی مورد مطالعه، توزیع فضایی فضاهای سبز مناسب می‌باشد، به طوریکه در حدود 75 درصد ساکنان منطقه در فاصله تا 800 متری به فضاهای سبز دسترسی دارند.