گردشگری عشایری، نظم و امنیت

Abstract

کشور ایران با سابقه ای دیرین و کهن با قومیت های مختلف و اقلیمهای متفاوت، دارای بستر بسیار مناسبی به منظور برنامه ریزی انواع گردشگری است و با توجه به این که ایران یکی از معدود کشورهایی است که کوچ، همچون گذشته در آن جریان دارد و هنوز عشایر ایرانی سنت های خویش را برپا می دارند، می تواند محمل مناسبی برای برنامه ریزی توریسم عشایری باشد. گردشگران عشایری زائرانی پست مدرن محسوب می شوند که اصالت معنایی خود را در چشم اندازهای فرهنگی مناطق عشایری جستجو می کنند. با توجه به این مهم که تقویت و توسعه ی عشایر می تواند همواره نظم و امنیت مناطق مزبور را تامین و تضمین نماید، بنابراین تقویت و توسعه ی توریسم عشایری بیش از پیش ضرورت و اهمیت پیدا می کند؛ بنابراین گردشگری عشایری تنها قصد معرفی عشایر را نداشته، بلکه درصدد تقویت و گسترش عشایر از طریق جذب منابع درآمدی گردشگران می باشد. عشایر به دلیل موقعیت ویژه ی جغرافیایی، اجتماعی-اقتصادی، فرهنگی و شرایط ویژه ی اقلیمی-زیستی جایگاه ویژه ی استراتژیکی را در کشور دارند. وجود زیست بوم های طبیعی، آیین ها، ادبیات فولکلوریک، ارزش ها و باورهای غنی، نوع پوشاک، صنایع دستی و بافندگی، فرآورده های دامی مختلف، سبک معماری و غیره همــگی حاکی از وجود ظرفیت های بالقوه ی عشایر در حوزه ی گردشگری و در نهایـت ارتقای بستر امنیتی کشـور است. نوشته ی حاضر ضمن بررسی مفهوم گردشگری عشایری و ظرفیت های گردشگری عشایری در ایران، مسائل و مشکلات گردشگری عشایری و تأثیر آن را بر مفهوم نظم و امنیت مورد بررسی قرار می دهد.