تأثیر سابقۀ تمرینات استقامتی در جلوگیری از اثرات مضر استرس اکسیداتیو یک جلسه فعالیت وامانده‌ساز در موش‌های صحرایی

Abstract

نوع فعالیت بدنی انجام‌گرفته تأثیر بسزایی در میزان آسیب اکسایشی و پاسخ دفاعی بدن دارد. فعالیت بدنی منظم می‌تواند به‌عنوان یک واکسن عمل کند و سبب تنظیم مثبت سیستم‌های ضد اکسایشی بدن شود. در این تحقیق 40 موش صحرایی نر نژاد ویستار به‌طور تصادفی به دو گروه تمرینی و کنترل تقسیم شدند که برای گروه تمرینی هشت هفته تمرین استقامتی با شدت 75-60% حداکثر اکسیژن مصرفی و 5 روز در هفته در نظر گرفته شد. پس از پایان هشت هفته گروه تمرینی و گروه کنترل هر یک به دو گروه تقسیم شدند که یک گروه از هر کدام، یک جلسه تمرین تا حد واماندگی را اجرا کردند. فعالیت آنزیم آنتی‌اکسیدانی کاتالاز (CAT) گلبول‌های قرمز و میزان مالون دی آلدهید (MDA)و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی تام سرم اندازه‌گیری شد. اطلاعات به‌دست‌آمده از طریق تجزیه‌وتحلیل واریانس ANOVA و آزمون تعقیبی LSD با سطح معناداری 05/0 تجزیه‌وتحلیل شدند. یافته‌های پژوهش نشان داد که میزان MDA تنها در گروه تمرین وامانده‌ساز افزایش معنادار داشته است (007/0P=). فعالیت کاتالاز در گروه تمرین استقامتی افزایش معناداری را نشان داد(001/0 =P). تفاوت معناداری در ظرفیت آنتی‌اکسیدانی تام گروه تمرین استقامتی + یک جلسه تمرین وامانده‌ساز و گروه کنترل + یک جلسه تمرین وامانده‌ساز وجود داشت (04/0=P). می‌توان نتیجه‌گیری کرد که تمرین وامانده‌ساز میزان آسیب اکسایشی را افزایش داده، اما تمرین استقامتی توانسته است آثار مضر ناشی از تمرین وامانده‌ساز و استرس ناگهانی را کاهش دهد.