تأثیر 10 هفته شنای وامانده‌ساز بر بیان ژن هیستون‌داستیلاز4 و عامل‌افزایش‌دهندۀ ‌میوسیت2c در بطن چپ موش‌های نر صحرایی

Abstract

تغییرات اپی‌ژنتیک و تجدید ساختار قلب از مهم‌ترین سازگاری‌های تمرینات استقامتی است. هدف مطالعه بررسی میزان بیان ژن هیستون‌داستیلاز4 و عامل ‌افزایش‌دهندۀ ‌مایوسیت2c بطن چپ موش‌های نر صحرایی در تعامل با شنای وامانده‌ساز است. بدین‌منظور 12 سر موش نر نژاد صحرایی با میانگین سنی 1±7 هفته و وزن 25±275 گرم به‌صورت تصادفی به دو گروه شش‌تایی کنترل و تمرین تقسیم شدند. پس از اجرای شنای وامانده‌ساز به مدت سه ساعت در هر جلسه و پنج روز در هفته به مدت ده هفته، بافت بطن چپ قلب آنها جدا شده، سپس بیان ژن به روش Real Time-PCR بررسی شد. داده‌ها توسط آزمون تی مستقل تحلیل و سطح معنا‌داری 05/0 P≤ انتخاب شد. نتایج نشان داد که پس از 10 هفته تمرین شنای وامانده‌ساز در مقایسه با گروه کنترل، میزان ژن هیستون‌داستیلاز4 افزایش (02/0P=)، اما میزان ژن عامل‌افزایش‌دهندۀ‌ مایوسیت2c کاهش معنا‌داری (001/0P=) یافت. بنابراین، اجرای 10 هفته شنای شدید وامانده‌ساز از طریق افزایش فعالیت فاکتورهای رونویسی متصل به هیستون‌داستیلاز4، به افزایش میزان بیان این ژن منجر شد، و در پی آن بیان ژن عامل‌افزایش‌دهندۀ ‌مایوسیت2c را کاهش داد.