تأثیر دو نوع فعالیت بدنی، بر پاسخ VEGF-A سرمی ‌مردان غیر‌ورزشکار

Abstract

از جمله سازگاری‌های مهمی ‌که در پی تمرینات ورزشی رخ می‌دهد، افزایش چگالی مویرگی یا آنژیوژنز است. فاکتور رشد آندوتلیال عروقی (VEGF) نقش میتوژنیک برای سلول‌های آندوتلیال دارد و واسطۀ مهمی در فرایند آنژیوژنز به‌شمار می‌رود. هدف از تحقیق حاضر، مقایسۀ تأثیر دو نوع فعالیت بدنی بر پاسخ VEGF-A سرمی ‌در مردان غیر‌ورزشکار بود. به همین منظور 11 مرد غیر‌ورزشکار (میانگین سنی80/23 سال) به‌صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به اجرای یک جلسه فعالیت هوازی پیشرونده و تناوبی شدید پرداختند. نمونه‌های خونی قبل، بلافاصله و دو ساعت بعد از اجرا گرفته شد. از آزمون آماری آنالیز واریانس با اندازه‌های تکراری (Repeated Measures)، برای بررسی تغییرات درون‌گروهی VEGF و از آزمون آمار استنباطی t مستقل برای مقایسۀ داده‌های برآمده از دو نوع فعالیت بدنی استفاده شد. اجرای یک جلسه فعالیت هوازی پیشرونده موجب افزایش VEGF-A سرمی ‌بلافاصله بعد از اجرا شد (44/31 درصد). همچنین دو ساعت بعد از اجرای این فعالیت، سطح VEGF-A سرمی ‌همچنان به افزایش خود ادامه داد و نسبت به سطح استراحتی 90/59 درصد افزایش یافت. بلافاصله بعد از اجرای فعالیت تناوبی شدید، سطح VEGF-A سرمی ‌کاهش یافت (74/10 درصد)، اما دو ساعت بعد از اجرا نسبت به سطح استراحتی، افزایش 20/13درصدی نشان داد. بررسی‌های مقایسه‌ای بین دو فعالیت هوازی پیشرونده و تناوبی شدید نشان داد که اختلاف معناداری بین این دو نوع فعالیت در میزان اثرگذاری بر سطوح VEGF-A سرمی ‌مردان غیر‌ورزشکار، در سه مرحلۀ قبل (257/0P=)، بلافاصله (620/0P=) و دو ساعت بعد از اجرا (704/0P=) وجود ندارد. بر اساس یافته‌های این تحقیق، اجرای یک جلسه فعالیت هوازی پیشرونده و یک جلسه فعالیت تناوبی شدید، به یک اندازه می‌توانند سطوح فاکتور آنژیوژنیکی VEGF-A سرمی ‌مردان غیر‌ورزشکار را تحت تأثیر قرار دهند.