مقایسۀ منابع قدرت مربیان و انسجام تیمی ورزشکاران از دیدگاه مربیان و ورزشکاران زن و مرد استان خراسان جنوبی

Abstract

هدف پژوهش حاضر، مقایسۀ منابع قدرت مربیان و انسجام تیمی ورزشکاران از دیدگاه مربیان و ورزشکاران زن و مرد استان خراسان جنوبی بود. روش پژوهش توصیفی است و به شکل میدانی انجام گرفت. جامعۀ آماری کلیۀ مربیان (120 نفر) و ورزشکاران (800 نفر) در چهار رشتۀ تیمی بودند. براساس‌ جدول نمونه‌گیری مورگان، 92 نفر از مربیان و 260 نفر از ورزشکاران به‌عنوان نمونۀ‌ آماری انتخاب شدند و برای جمع‌آوری داده‌ها از روش نمونه‌گیری تصادفی ساده استفاده شد. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامۀ منابع قدرت [1]((PSQ و پرسشنامۀ انسجام تیمی (GEQ)[2]استفاده شد. روایی پرسشنامه‌ها توسط استادان صاحب‌نظر مدیریت ورزشی تأیید و پایایی آنها با استفاده از روش آلفای کرونباخ به‌ترتیب 78/0- 79/0 و 81/0 به‌دست آمد. با توجه به نتایج آزمون کولموگروف اسمیرنوف از روش‌های ناپارامتری آزمون "U" مان- ویتنی و آزمون کروسکال– والیس استفاده شد (05/0 P≤). نتایج نشان داد، از دیدگاه هر دو گروه، قدرت تخصص مربی در اولویت اول و قدرت تنبیه در پایین‌ترین اولویت منابع قدرت مربیان قرار گرفته است. اولویت انسجام تیمی ورزشکاران (زن و مرد) به‌ترتیب کشش به‌سوی تکلیف گروه، یکپارچگی تکلیف، کشش اجتماعی به‌سوی گروه و در نهایت یکپارچگی اجتماعی بودند. بین دیدگاه مربیان مرد و زن در خصوص قدرت پاداش، قدرت قهریه و قدرت قانونی تفاوت معناداری مشاهده شد، اما بین دیدگاه آنها در مورد قدرت تخصص و قدرت مرجعیت تفاوت معناداری مشاهده نشد. پیشنهاد می‌شود مربیان برای انسجام تیمی بیشتر و بالاتر از قدرت تخصص بیشتر استفاده کنند، زیرا قدرت تخصص بیش از سایر منابع قدرت مورد استفادۀ مربیان و مورد قبول ورزشکاران است. <br /><br clear="all" /> <br /> <br />[1]. Power in Sport Questionnaire <br /> <br /> <br />[2]. Group Environment Questionnaire