تأثیر سبک‌های نوین مدیریتی بر میزان خلاقیت، اثربخشی و جابه‌جایی منابع انسانی در سازمان‌های ورزشی کارا

Abstract

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر سبک‌های نوین مدیریتی بر میزان خلاقیت، اثربخشی و جابه‌جایی منابع انسانی در سازمان‌های ورزشی است. کلیۀ مدیران فوقانی و رؤسای ادارۀ ورزش و جوانان (هیأت‌های ورزشی) استان گلستان در این تحقیق حضور داشتند که از بین آنها تعداد 37n= مدیر فوقانی و 176n= رئیس و نایب رئیس هیأت‌های ورزشی به‌طور تصادفی به‌عنوان نمونۀ آماری تحقیق انتخاب شدند. در تحقیق حاضر سه پرسشنامۀ سبک‌های مدیریتی چندعاملی (MLQ)، خلاقیت سازمانی آمابیل (1996) و اثربخشی فلتز (1998) استفاده شد. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل داده­ها نیز از آزمون تجزیه‌وتحلیل واریانس با اندازه­گیری­های مکرر (MANOVA) و آزمون رگرسیون چندگانه و ضریب همبستگی پیرسون در سطح 05/0P≤ استفاده شد. نتایج نشان داد که در بین سبک‌های سه‌گانۀ مدیریت، مدیریت تحول‌گرا (316/0,β= 743/9(F= در مقایسه با مدیریت عمل‌گرا (109/0,β= 019/5(F= و مدیریت بی‌خاصیت (002/0,β= 263/4(F= قوی‌ترین متغیر تعیین‌کنندۀ میزان خلاقیت کارکنان است. همچنین رابطۀ معناداری بین سبک مدیریتی تحول‌گرا با میزان اثربخشی (05/0≥P و 23/0r =) و میزان جابه‌جایی کارکنان (05/0≥P و 11/0r = -) مشاهده شد و تنها در سازمان‌هایی که از سبک رهبری بی‌خاصیت بهره می‌برند، رابطۀ مستقیم و معناداری با جابه‌جایی (05/0≥P و 14/0r =) وجود داشت. با توجه به نتایج پژوهش که نشان داد در هیأت‌های ورزشی موفق که از سبک مدیریت تحول‌گرا بهره می‌بردند، میزان بروز ایده‌ها و اندیشه‌های نو (خلاقیت) به نسبت هیأت‌های ورزشی ناموفق در سطح بالاتری قرار دارد، پیشنهاد می‌شود در صورت نیاز سازمان به خلاقیت بیشتر کارکنان، از سبک مدیریتی مدیریت تحول‌گرا استفاده شود.