تبیین و اولویت بندی موانع فراروی خصوصی سازی و مشارکت بخش خصوصی در توسعة ورزش

Abstract

هدف از این پژوهش، تبیین و اولویت­ بندی موانع فراروی خصوصی­ سازی ورزش در کشور ایران است. در این پژوهش نخست با مرور مبانی نظری، مطالعات تطبیقی و انجام مصاحبة عمیق نیمه­ ساختاریافته با افراد خبره، اطلاعات تکمیلی به­ منظور شناخت موانع فراروی خصوصی­ سازی ورزش، گردآوری، کدگذاری و تجزیه ­و تحلیل شد. پس از شناسایی این موانع، در قالب چهار دسته موانع اقتصادی، اجتماعی – فرهنگی، سیاسی – حقوقی و مدیریتی و چهل مؤلفة فرعی، متغیرهای به­ دست­آمده رتبه­ بندی شدند. به­ منظور رتبه­ بندی، ابتدا موانع چهارگانه با مراجعه به صاحب­نظران دانشگاهی و از طریق تکنیک AHP رتبه ­بندی شد. سپس با استفاده از روش پژوهش توصیفی و سازوکارهای آمار استنباطی، این موانع و چهل مؤلفة آنها از طریق پرسشنامة محقق­ ساخته و با مراجعه به مدیران اجرایی مورد رتبه­ بندی قرار گرفت. نتایج نشان داد که موانع اصلی فراروی خصوصی ­سازی ورزش از منظر صاحب­نظران دانشگاهی به­ ترتیب عبارت است از موانع مدیریتی، فرهنگی – اجتماعی، سیاسی – حقوقی و اقتصادی و از دیدگاه مدیران اجرایی به­ ترتیب عبارت است از موانع مدیریتی، فرهنگی – اجتماعی، اقتصادی و سیاسی – حقوقی. از دیدگاه مدیران اجرایی، رقابت غیرمستقیم دولت با بخش خصوصی، مقاومت مدیران نسبت به کاهش تصدی دولت به ­سبب وابستگی شان به بخش دولتی، فقدان امنیت سرمایه­ گذاری در کشور و استفادة دولت از ورزش به­ عنوان یک ابزار سیاسی در زمرة مهم­ترین موانع مدیریتی، فرهنگی – اجتماعی، اقتصادی و سیاسی – حقوقی فراروی خصوصی­ سازی ورزش در کشور هستند.