تأثیر اقطاع‌داریِ نظامی بر تضعیف ارکان سیاسی سلجوقیان

Abstract

<em>سلجوقیان پس از ورود به ایران با مدیریت نخبگان ایرانی، هویت قبیله‌ای خویش را با ایجاد سپاه ثابت و ساختار دیوانی منظم، به یک امپراتوری قدرتمند تغییر دادند. خواجه با احیای سنت دیرینة اقطاع‌داری و واگذاری حکومت ولایات مرزی به غلام ـ امیران، دو نهاد نظامی و اقتصادی ـ اقطاع ـ را به هم پیوند داد تا علاوه بر تحدید گسترة حکومت و تسهیل ادارة آن، بر تأمین هزینه‌های نظامی هم فائق آید.</em><em>ساختار حکومت سلجوقی از مثلثِ قدرتِ سلطان، وزیر و امیر تشکیل شده بود. همواره در دوران اقتدارِ حکومت، سلطان در رأس این مثلث و بر دو رکن دیگر مسلط بود، اما در دوره انحطاط، این امیرمقطعان </em><em>بودند که با تبدیل‌شدن به حاکمانی سرکش، دو پایة دیگر قدرت را تحت سیطره قرار دادند. </em><em>این مقاله به دنبال تحلیل تأثیر اقطاع‌داری بر تضعیف سلطنت و وزارت است و بر این مدعاست که اقطاع‌داری با کاهش دامنة سیطرة سیاسی سلطان با ایجاد ولایات نیمه‌مستقل و گاه یاغی و رقیب‌تراشیِ شاهزادگان، سلطنت را تضعیف کرد و از طریق تصاحب درآمدهای مالیاتی و عدم پاسخ‌گویی به وزیران با عزل و نصب و در نهایت قتل آنها تضعیف این نهاد را فراهم ساخت. </em>