از راهداری تا امیری در برآمدن پادشاهی آل مظفر

Abstract

چکیده: دوران 59 ساله مابین مرگ ابوسعید آخرین ایلخان مغول در سال 736 ه. ق تا استیلای امیر تیمور گورکانی بر ایران در سال 795 ، دربردارندۀ تحولات سیاسی چندی است که مهمترین وجه آن تکاپوی حکومت های محلی برای جداسری و کسب خودمختاری بیشتر می باشد. در این دوره، مبارزالدین محمد بن مظفر از بزرگان محلی نواحی جنوبی ایران، موفق شد تا با کسب مجوز از دربار ایلخانی، منصب راهداری عراق عجم و ولایتداری میبد یزد را به دست آورد و سپس با نشان دادن شایستگی خود در حذف رقیبانو تصاحب ولایات بیشتر ، قدم در راه تاسیس یک سلسله حکومتی نیرومند بگذارد. در این پژوهش، چگونگی اقدامات و کامیابی موسس دودمان مظفری مد نظر می باشد و تلاش شده است تا با استناد به منابع معتبر تاریخی، خط سیر پیشرفت های نظامی و سیاسی امیر مبارزالدین ترسیم و به بحث گذاشته شود. آن چه از ماحصل تحقیق بر می آید ، مویّد آن است که مبارزالدین محمد مردی بی باک و سیاستمدار بود که توانست طی 42 سال حکمرانی، دولتی نیرومند تاسیس نموده و شاید اگر در تثبیت این حکومت نسبتاً پهناور و تربیت جانشینان لایق هم موفق می شد، می توانست سدی باشد در برابر یورش تیمور و اتحاد مناطق جنوبی ایران، پیش از تاسیس دولت زندیه.

واژگان کلیدی : آل مظفر - امیر مبارزالدین محمد- جنوب ایران- سده هشتم قمری- حکومتهای محلی