تعیین کننده‌های مدیریت بقایای گیاهی در شهرستان مرودشت

Abstract

<em>مدیریت بقایای گیاهی یکی از جنبه‌های مهم کشاورزی حفاظتی می‌باشد و شامل هر نوع عمل و تصمیمی است که بر روی پس‌ماندهای محصول برداشت‌شده انجام می‌گیرد تا بهترین محیط ممکن برای کشت محصول بعدی فراهم گردد</em><em>. این پژوهش با هدف بررسی و شناخت تعیین‌کننده‌های شیوه مدیریت بقایای گیاهی در بین کشاورزان گندمکار شهرستان مرودشت و بر پایه تئوری سرمایه "</em><em>Capital Theory</em><em>" انجام شد. در این تحقیق از ترکیب پژوهش کمّی و کیفی به دو روش پیمایش و مطالعه موردی استفاده شد. برای انتخاب نمونه مورد نظر در پیمایش با بکارگیری روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌بندی شده چند مرحله‌ای تعداد 330 کشاورز گندمکار موردمطالعه قرار گرفته شد. به منظور نمونه‌گیری در مطالعه موردی از روش</em><em>Extreme Sampling </em><em> </em><em>و بکارگیری تکنیک مشاهده و مصاحبه عمیق در دو شیوه متفاوت مدیریت بقایای گیاهی (آتش‌زدن و آتش‌نزدن بقایای گیاهی) در طولانی مدت استفاده گردید. یافته‌های پژوهش نشان داد که سرمایه اقتصادی و سرمایه نمادی حاصل از فعالیتهای کشاورزی، مهمترین تعیین‌کننده‌های رفتار مدیریت بقایای گیاهی می باشند و عوامل دیگری چون سطح تکنولوژی مزرعه، بهره مندی از خدمات ترویجی، مالکیت دام و سیاستهای تشویقی و تنبیهی نیز در رده‌های بعدی قرار دارند. در انتها نیز به منظور ترغیب کشاورزان به سمت روش‌های پایدار و حفاظتی مدیریت بقایای گیاهی و ممانعت آنان از بکارگیری شیوه آتش زدن راهکارهایی ارائه شده است.</em>